Nu het erom spant…

BESTUURSBLOG – Toch een rare gewaarwording, een digitaal NVJ-stembiljet in de mailbox met de keuze voor of tegen jezelf te stemmen. Of me van stemming te onthouden. Zal ik tegen mezelf stemmen? Het zou tegemoetkomen aan mijn interne stemmetje dat altijd tégen is. Of wil zijn. Of tenminste wil uitzoeken wat er dan precies ‘tegen’ iets of iemand is. Zit ik daarom misschien in de journalistiek? Het zou zomaar kunnen.

Foto: Ruben Philipse

Anderzijds is vóór jezelf stemmen tenminste even vreemd als tegen jezelf stemmen. En je ‘onthouden’ duidt dan weer op fundamentele besluiteloosheid. Kortom, ook als het jezelf betreft kun je een zwevende kiezer zijn, die tenslotte ook gewoon stemt uit eigenbelang. Ik bleek dus vóór mezelf te zijn. Dank, NVJ, voor dit belangrijke zelfinzicht, wat me in m’n beroepsleven nog net op tijd bereikt.

Een ruime week later bleek ik als voorzitter te zijn gekozen met een percentage ruim boven de 90%, wat vreemd genoeg, ook weer een opluchting was. In het gros van de felicitaties kwam vrij vaak en altijd grijnzend het woord ‘Noord-Korea’ voor. Maar daar kan ik tegen.

En als ik het dan onverhoopt niet geworden zou zijn, was daar gelukkig medebestuurder Rowan Blijd (33). Zij is alles wat ik niet ben – zij staat voor de verdere toekomst die diverser, multimedialer en veelzijdiger is dan ik. Bij dezelfde verkiezing is ze als vice-voorzitter een terecht boegbeeld van de NVJ geworden. Vóór Rowan Blijd stemmen was achteraf een stuk makkelijker dan vóór mezelf.

Wat niet wegneemt dat ik er zin in heb, ook in deze roerige tijden. Op mijn eigen redactie (NRC) is net de hoofdredacteur weggelopen, hangen er voor het eerst in decennia actieposters en bereiden we ons voor om met de collega’s actie te gaan voeren. Zeker nu het laatste bod van de werkgevers zo onwaarschijnlijk teleurstellend is.

Intussen mochten we in de eerste bestuursvergadering ons afvragen hoe we een lichte contributieverhoging aan de leden eens zullen gaan uitleggen. Want wíj betalen, als verplichte modelwerkgever, immers wel die prijscompensatie aan de eigen staf en moeten dat ook weer ergens vandaan halen. Het is de loon-prijsspiraal in het klein – put your money where your mouth is geldt dan. Terwijl het tegelijk ook pijnlijk is, vooral voor de freelancers, die al jaren op achterstand staan. En van wie de meesten al hun abonnementen, lidmaatschappen, bijdragen en vaste lasten al hebben verminderd, geschrapt of tot een minimum hebben teruggebracht. En daar zit de NVJ-contributie dus óók tussen. Ik ben voor, maar wel ‘met een knoop in m’n maag’ zei één van de vers gekozen bestuursleden. Die hier ook niet op gerekend had. Overal loopt de druk op.

Het enige wat we als NVJ kunnen doen is keihard waar voor je geld (blijven) leveren. Duidelijk maken dat we nu écht met elkaar verbonden moeten blijven. Dat we samen op moeten trekken, niet alleen tussen de grote redacties en bedrijven, maar ook tussen ‘vast’ en ‘freelance’. Vooral dat laatste is een winstpuntje. Naar mijn bescheiden ervaring is dat dit jaar voor het eerst echt zichtbaar  geworden. Dat moeten we vast zien te houden.