A hole in the bucket

A hole in the bucket. Nee, ik ga de tekst van dit liedje hier niet overschrijven, maar wie geïnteresseerd is: google Harry Belafonte met deze titel. Ik moet aan deze songtekst uit de jaren '60 denken als ik bij de zorgen in onze sector, de fotojournalistiek, stilsta. Wat zijn “de gaten in onze emmer”?

BESTUURSBLOG - Actueel zijn de zorgen voor fotografen over het stopzetten van het persalarm per 1 april aanstaande. Veel van onze collega’s zijn voor hun brood van deze alarmeringen afhankelijk, maar ook principieel zou het stopzetten van deze alarmering heel kwalijk zijn. (Foto)journalisten kunnen dan immers niet langer hun controlerende rol vervullen.

Ook is er een probleem rondom de inhouding van 50 procent op de auteursrechtelijke vergoedingen door de beeldbanken en fotobureaus. Deze regeling die al decennia wordt gehanteerd, strookt niet met de wettelijke verplichting van opdrachtgevers om fotografen opgave te doen over het gebruik van hun werk. Deze afspraak moet wat mij betreft op de schop.

Dan zijn er de zorgen over de veiligheid van de fotojournalist op straat die tijdens het uitoefenen van zijn werk nog altijd onder druk staat.

Voeg daar nog aan toe de weerstand van opdrachtgevers om de stijgende inflatie te compenseren en je staat met een vergiet in je handen. Een vergiet waar je het ene na het andere brandje mee moet zien te blussen.

Alle bovengenoemde gaten hebben de volle aandacht van de NVJ. Niet alles zal op stel en sprong geregeld zijn. Sterker, houd er rekening mee dat sommige zaken niet geregeld kunnen worden. Er heeft zich nog steeds geen Tita Tovenaar als personeelslid aangemeld.

Door ons te verenigen, zijn er meer vingers om de gaten in de emmer te dichten en ons vak overeind te houden

Een deel van de oplossing ligt ook bij de leden zelf. Lees het aangeboden contract goed door, ga in gesprek met je opdrachtgever, het liefst met collega’s. Geef de opdrachtgever op deze wijze te kennen dat je niet alleen staat in je verzoek. De NVJ zal je de nodige ondersteuning bieden, maar je moet zelf ook aan de slag! Het liefst met een groep (gelijkgestemde) collega’s. Dat kan ook goed met je schrijvende freelance collega’s. Hoe meer zielen, hoe meer resultaat. Deze manier van samenwerken heeft bij de vaste fotografen een groot dagblad tot een verhoging van de tarieven geleid met de toezegging om verder te praten over een jaarlijkse indexering, gekoppeld aan de cao. Door de opdrachtgever werd 3 procent geboden. De groep fotojournalisten heeft zich uitgesproken en het werd 6 procent. Een verdubbeling!

Ook hier heeft de NVJ ondersteuning geboden, maar de freelance fotografen hebben het uiteindelijk zelf gedaan. Optreden met een groep heeft het voordeel dat de enkeling zijn kop niet op het hakblok hoeft neer te leggen zodat anderen hun hand op kunnen houden. Geloof mij, ik weet daar alles van.

Kortom, door ons te verenigen zijn er meer vingers om de gaten in de emmer te dichten en ons vak overeind te houden. Het is hard nodig, zoveel is zeker.