Vers in de Pers Brusselreis

Foto: Jasper Witte

Woensdag stapte ik moe, maar enthousiast de trein in. Die dag zou ik een eerste indruk krijgen van het correspondentschap én dan specifiek in Brussel, de politieke hoofdstad van de Europese Unie. Politiek die voor mij – en met mij vele andere jongeren – toch vaak ver weg lijkt te staan.

De groep ontmoeten

Na een treinreis waarin ik nog zoveel mogelijk informatie over de Europese Unie in mij op probeerde te nemen ontmoette ik op het centraal station van Brussel de rest van de groep. Waar de één nog studeert, was de ander al aan het werk, maar één ding had iedereen met elkaar gemeen: allemaal ambitieus en aan het begin van knallende carrières.

Interessante sprekers en een gemiste persbriefing

Na een overload aan informatie volgde nog meer informatie. In totaal kregen we vier voorlichtingen. Eén over de werking van de Europese Commissie, één over het werk van Frans Timmermans (door zijn woordvoerder, off the record), één over Europe by Satelite en tot slot eentje over de Media Freedom Act. Tussen de presentaties door zouden we naar de wekelijkse persbriefing gaan. Die wekelijkse woensdagse briefing die áltijd te laat begint begon precies die dag een half uur te vroeg. Hij was helaas al afgelopen voordat we de zaal binnen kwamen.

Toch hebben we wel kunnen ervaren hoe de politiek en pers zich tot elkaar verhouden. Alle sprekers oogden vriendelijk, maar niet elke vraag wilden ze beantwoorden. Volgens de één kan de politiek immers niet functioneren als deze 100% transparant zou zijn: “Journalisten maken alles alleen maar moeilijk”. De ander was iets slinkser – met een goede mediatraining: “Je stelt nu eigenlijk twee vragen”, om vervolgens een heel langdradig antwoord te geven op het eerste in de hoop dat jij het tweede gedeelte vergeet of laat zitten.

Het hotel en het correspondentendiner

Na een korte tussenstop bij het hotel, waar we allemaal – tot iedereens genoegen – een eigen tweepersoonskamer hadden met uitzicht en sommigen zelfs met bad, gingen we uit eten. Vijf correspondenten van Nederlandse media schoven aan dus tussen het eten door werden er ook hier veel vragen gesteld. Vragen over het verschil tussen het werk als journalist in Den Haag en dat in Brussel, de verstandhoudingen met politici en de desinteresse die bij veel mensen heerst als het om de Europese politiek gaat.

Na het diner trok een groot deel van de groep nog verder het centrum in. Interessante gesprekken werden nog even nabesproken zodat de rest – die het eerder door alle rumoer maar half kon verstaan – het ook begreep. 06’jes werden uitgewisseld, altijd handig. En daarnaast was het gewoon heel erg gezellig, blijkt ook uit het bestaan van selfies met Manneke Pis gemaakt om twee uur s ’nachts.

Europees Parlement en Follow the Money

Donderdag stonden we om tien uur s ‘ochtends met een bijna complete groep in de plenaire zaal van het Europese Parlement en werd ons uitgelegd hoe dat precies werkt. Om half één waren we weer terug in het Charlemagnegebouw van de Europese Commissie. Daar volgde onze laatste les, gegeven door Follow the Money-correspondent Lise Witteman. Een gesprek over het feit dat er maar een klein aantal Nederlandse correspondenten in de stad zit, maar dat die aanwezigheid van journalisten wel heel belangrijk is in de ‘Brusselse worstenfabriek’. Zowel correspondenten als onderzoeksjournalisten.

Brussel van dichtbij

Toen de presentatie om half twee was afgelopen werden handen geschud, werd er bedankt gezegd en ging iedereen daarna zo snel mogelijk naar het station. Zelf bleef ik nog even hangen. Alle indrukken en lessen even verwerken en genieten van de stad. Van het toeristische historische centrum dat zwaar afsteekt tegen de moderne imposante gebouwen van de Europese Unie. Een stad waarin de Europese politiek ineens niet meer een ver-van-mijn-bed-show is, maar zowel letterlijk als figuurlijk dichtbij komt.