Journalistiek Heeft Nog Steeds een Prijs

Het is een beeld dat nog geregeld door mijn hoofd schiet. In de tuin van mijn zolderkantoortje stond ik voor een camera te oreren over dat het nu - we spreken over begin maart 2020 - hét moment was om in actie te komen.

'Het argument uit 2008, dat de journalistiek in crisis is en dat de tarieven dus niet omhoog kunnen, kan van tafel', oreerde ik. Ik had de economische wetenschap aan mijn zijde: we zaten op bijna volledige werkgelegenheid en ook in medialand werden weer miljoenenwinsten genoteerd. Maar toch.

Ergens hoop ik dat deze filmbeelden in een la op het hoofdkantoor van de NVJ blijven liggen om nooit meer boven tafel te komen. Het is toch een beetje alsof je betrapt wordt terwijl je cello staat te spelen op een zinkende Titanic.

Want natuurlijk weten we intussen beter.

Wat was ook alweer het verhaal? We zouden medio maart in het voetspoor van de fotojournalisten 'live' gaan met de campagne Journalistiek Heeft een Prijs. De filmpjes lagen klaar, het manifest was geschreven, de belteams waarmee we jullie zouden mobiliseren geformeerd. En het bureau van de NVJ was in de maanden ervoor in recordtempo in de actiestand geschoten.

Dat het zover kwam was in belangrijke mate te danken aan jullie: de zelfstandigen van de NVJ. Eind 2019, toen de eerste berichten over een fusie tussen Sanoma en DPG door kwamen, was bij velen van jullie het kookpunt bereikt. De freelancers van NRC gaven het goede voorbeeld en hadden zich die maand een dag laten uitroosteren om hun onmisbaarheid te demonstreren. En in een serie bijeenkomsten zagen we de actiebereidheid met de keer toenemen. Het momentum voor actie leek kortom daar.

Hoe zit dat nu? Het eerlijke antwoord is: journalistiek heeft nog steeds een prijs. Maar even geen momentum, nu werkelijk iedere sector druk doende is het hoofd boven water te houden. In het gedrang om in deze tijd je nood te horen ga je dan gauw kopje onder, zeker als beroepsgroep die de handen al meer dan vol heeft aan het verslaan van met afstand het grootste verhaal uit de eeuw tot nu toe.

Misschien is het beste idee wel om alle actieplannen niet in een la te stoppen, maar op het bureau te houden. Want het momentum dat nu ontbreekt kan zich natuurlijk zó aandienen. Misschien moeten we onze inspanningen uit de winter van 2020 dan maar zien als een soort drill-instructie voor de volgende actie. Zodat we de draad weer kunnen oppakken. Want als iets uit deze crisis blijkt dan is het wel dat ook de nabije toekomst zich niet laat voorspellen.

Aan jullie dus het verzoek:
Houd ons scherp, zodat we er staan als zich een nieuw momentum aandient. En blijf intussen veilig bij jullie zo belangrijke werk.