Het (foto)moment van Piroschka van de Wouw

‘Het was een van meest emotionele momenten van alle keren dat wij boten binnen brachten’
Die ene fractie van een seconde waarin je al fotograferend wist: dit is hét beeld. Of dat moment waarop je op de juiste plek op de juiste tijd die foto der foto’s schoot. Ditmaal het fotomoment van NVF-lid Piroschka van de Wouw.

Wie?

Piroschka van de Wouw (45) jaar, fotojournalist, werkt voor persbureaus Reuters en ANP. NVF-lid sinds circa 1998.
“Na de vakopleiding op de Fotovakschool te hebben afgerond, heb ik nog twee specialisaties gedaan: Journalistiek en Portret, beide ook op de Fotovakschool. Daarna begon ik al snel fanatiek te solliciteren en kwam in eerste instantie bij de uitgeverij Quote Media terecht, waar ik voor een op te starten magazine heb gewerkt. Na een jaar ging ik ook aan de slag bij het ANP en sinds 2018 werk ik voor Reuters.”

Wat?

“Deze foto is genomen op het Griekse eiland Lesbos tijdens de vluchtelingencrisis in 2015. Ik was daar om vrijwilligerswerk te doen voor Stichting Bootvluchteling en een fotoserie te maken.”

"Op een dag zagen we een boot met vluchtelingen afdrijven richting zee. Dat zou rampzalig zijn omdat ze dat waarschijnlijk niet zouden overleven. We hebben kilometers gerend en geklommen over rotsen om hen te seinen dat ze naar ons moesten proberen te varen. Stapels met zware dekens in mijn handen, klimmend en uitgeput bereikte ik het uiteinde van de rotsen op het strand waar de vluchtelingen uiteindelijk, gelukkig, aan konden meren. Alle vrijwilligers waren druk met het verschonen van mensen, afdrogen, voeden, opwarmen en dergelijke. Vanwege het gevaar was het een van meest emotionele momenten van alle keren dat wij boten binnen brachten. Het meisje en haar gezichtsuitdrukking, terwijl alles om haar heen doorging, vond ik het tijdsbeeld volledig weergeven. Kinderen, zo klein en onschuldig die zoiets al moesten meemaken…op zoek naar vrijheid. ‘We hebben het gered’, moet ze hebben gedacht."

“Het idee dat je een volle boot aan mensen kon verliezen en er niets zou kunnen doen. Ze af zien varen en weten dat ze het niet zouden overleven…dat raakt je. Maar het moment dat ze het gered hadden, dat de motor toch nog net sterk genoeg was om ze hier heen te kunnen varen. Ze waren zo dankbaar, ook voor de hulp die ze krijgen. Ik was natuurlijk druk met hulp te bieden, maar zag dit meisje ineens staan en ben zelf onderaan de rots gaan staan om haar te kunnen fotograferen. Ik weet dat De Volkskrant een foto heeft geplaatst uit de serie, maar heb die editie van de krant helaas nooit gezien. Verder staat het bij het ANP in de beeldbank.”