Column Ruud Rogier: Hoger beroep

Verwachting

Wat is mijn verwachting in deze langlopende zaak? Eerlijk gezegd verwacht ik niet zo veel meer. Mocht het voor mij tot een positieve uitkomst komen blijft de vraag: hoe gaat de markt, de werkers en de opdrachtgevers, hiermee om.

Mocht ik in het gelijk worden gesteld dan zal de opdrachtnemer dit enkel als ruggensteun kunnen gebruiken bij het bepalen van zijn tarief in onderhandeling met de uitgever. Het zal namelijk niet verboden worden om voor het absolute minimum te werken. Het is zelfs niet verboden om voor niks te werken. Het is ook niet verboden om geld toe te leggen op je hobby-werk. Als ik win resulteert dit niet in een verbod op het betalen van een minimaal bedrag. Daar moet de NVJ een andere weg voor bewandelen, dit lange slingerpad loopt via politiek en beleidsmakers.

Er is wel een inzicht aan het ontstaan bij de beleidsmakers dat de positie van de freelancer in de huidige arbeidsmarkt bescherming behoeft. Maar het belangrijkste blijft uiteraard de houding van de freelancer, zzp’er zelf. Staan voor de kwaliteit en de waarde van je werk.

Werkelijke positieverbetering van de opdrachtnemer vraag om een rechte rug van de betreffende freelancer. Dit gaat het beste in collectief met je naaste collega’s die ook voor dezelfde uitgever werken. Neem het voorbeeld van de freelancers bij NRC, deze groep heeft een correctie op hun tarief weten te bewerkstelligen. Dit zonder tussenkomst van een rechter. Het tarief afdwingen via de gang naar de rechtbank is ook geen snelle oplossing, mijn zaak loopt al sinds 2018 toen de zaak ter beoordeling werd aangeboden aan de Geschillencommissie. DPG Media, toentertijd De Persgroep, wenste niet deel te nemen. Bang als ze waren voor een, voor hun concern, ongunstige uitspraak van de Geschillencommissie. De Persgroep gaf toen zelf aan dat ik maar naar de rechter moest stappen. Dit resulteerde in het volgende vonnis, november 2019. Ik citeer uit het vonnis: “12. Alles overziend acht de kantonrechter een vergoeding van € 42,00 niet billijk voor de overdracht van de exploitatiebevoegdheid van één foto. Daarbij gaat de kantonrechter er van uit dat het maken van een foto gemiddeld 2 uur kost. Wel billijk acht de kantonrechter een vergoeding van € 65,00.”

Anno 2002

Mijn archief raadplegend kom ik uit op een verhoging van € 4,00 in vergelijk van mijn, gunstige, tarief in 2002 (€ 61,00 voor de eerste 500 opdrachten). Dat is dus 20 jaar geleden (!) onder de hoofdredactie van Annemieke Besseling (de meest humane hoofdredacteur die ik heb meegemaakt bij het Brabants Dagblad). Uiteraard was dit wel met de uitgever Wegener NV. Het geeft aan hoe de waardering voor regionaal fotojournalistiek werk omlaag is gekacheld. Ik ga er van uit dat de financiële situatie van het huidige DPG Media vele malen beter is dan de situatie van Wegener NV in 2002.

De vraag is hoeveel winst een concern moet behalen om uiteindelijk te komen tot billijke vergoeding voor geleverd werk?

Ruud Rogier

Zie ook de oproep voor support en aanwezigheid bij deze rechtszaken.