Na een kort ziekbed is Piet den Blanken op 4 april 2022 overleden in Guatamala City. In 2021 was hij te gast in onze rubriek Fotocarrousel.
Na mijn scheikundestudie aan de HTS in Eindhoven in 1972 weigerde ik militaire dienst. Kort daarop kreeg ik een tijdelijke baan als dokalaborant bij het Brabants Dagblad in Den Bosch. Daar maakte ik kennis met fotojournalistiek, onder andere bij staffotograaf Felix Janssens. Ik begon de opleiding reportagefotografie op de Fotovakschool omdat mij bij het Brabants Dagblad duidelijk werd dat ik fotojournalist wilde worden.
Na die periode in de doka, mijn vervangende dienstplicht en een aantal jaren zoeken hoe ik vorm kon geven aan het voornemen om fotojournalist te worden heb ik vanaf 1978 als zelfstandig fotojournalist gewerkt. Het liefst maakte ik vrij werk over sociaal-economische onderwerpen, ook het opdrachtwerk dat ik deed betrof bijna altijd sociaal-economische reportages. In het verleden heb ik veel gewerkt voor bladen van de vakbeweging, maar ook de regionale kranten van Brabant Pers (Eindhovens Dagblad, Brabants Dagblad) waren een belangrijk podium voor mijn werk. Ik maak nu alleen nog vrij werk. Ik ben geen nieuwsfotograaf, ik houd me vooral bezig met de achtergronden van het nieuws.
Ik realiseer me dat ik goede jaren in de dagbladjournalistiek heb meegemaakt. Ik maakte in de jaren negentig voor het Brabants Dagblad en Eindhovens Dagblad een rubriek over werksituaties. In 1988 toen Gorbatsjov aan de macht kwam in Moskou stuurde Jos van Rijssingen, chef nieuwsdienst van het Brabants Dagblad, me een paar weken naar Moskou omdat hij een fotoreportage uit Moskou in de krant wilde. Voor Brabants Dagblad, Eindhovens Dagblad en De Stem maakte ik een wekelijkse rubriek over Brabantse en Zeeuwse ziekenhuizen. Voor het blad "Onderweg" van de vervoersbond FNV maakte ik reportages over stakingen in de Rotterdamse haven, voor het blad van de Industriebond van de FNV over een staking bij Unilever in Bombay en over de giframp in Bophal. Samen met verslaggever Rob Ruggenberg van het Brabants Dagblad maakte ik reportages over de reizen van Columbus en de voormalige Nederlandse koloniën.
Ik maak regelmatig reportages over migranten aan de Europese grenzen, meest recent (zomer 2021) maakte ik een reportage over vluchtelingen en migranten op Cyprus, het meest oostelijke land van de Europese Unie en het land in de Europese Unie met per capita het hoogste aantal migranten. Belangrijke sociaal-economische en politieke ontwikkelingen in Latijns-Amerika hebben me altijd beziggehouden. Begin jaren 80 van de vorige eeuw maakte ik de eerste reportages in Nicaragua, el Salvador en Cuba. Recent maakte ik fotoseries over landbezettingen in Pernambuco, Brazilië (2019) en de situatie in Venezuela (2018).
Soms leidt het tot jarenlange contacten en blijvende vriendschappen. Shafiq Faroukh uit Afghanistan fotografeerde ik voor het eerst in Athene, op de vlucht naar Europa, daarna in Frankrijk, Nederland, Duitsland en, na zijn afgewezen asielverzoek, in Kabul. Van daar krijg ik regelmatig berichten over zijn situatie in Afghanistan. Ivania Brooks Torrez fotografeerde ik voor het eerst in 1996 in Managua, Nicaragua, toen ze zich prostitueerde om haar kinderen te kunnen voeden, voor het laatst fotografeerde ik haar tien jaar later vlak voor ze op 33-jarige leeftijd overleed. Over haar leven maakte ik samen met Lou Keune, verbonden aan de Universiteit van Tilburg, het boek "Mijn moeder was een echte strijder". Met haar kinderen heb ik regelmatig contact en als reizen ondanks de corona-epedemie weer mogelijk is wil ik haar kinderen in het najaar opzoeken om hun leven te fotograferen.
Tot en met 9 oktober 2021 loopt de expositie ‘Migratie’ bij de Penningsfoundation in Eindhoven. Hierin zijn beelden te zien van Piet den Blanken die hij in de loop van 25 jaar heeft gemaakt langs de grenzen van Europa. 25 jaar vluchtelingenproblematiek verbeeld door Piet den Blanken.
