Ingrid de Groot (geb. 31-07-1958). Sociaal geëngageerd documentair fotograaf. In haar werk toont zij haar maatschappelijke betrokkenheid met de kwetsbaren in deze wereld. De vluchtelingen uit oorlogs- en armoede gebieden geeft zij weer in al hun kracht. Soms gaat zij terug naar de eerder bezochte vluchtelingenkampen en brengt objectief de problematiek onder de aandacht.
“Opdat wij ons niet afwenden”
'Prachtige Krachtige Mensen'. Met die titel heb ik onlangs een oeuvre expositie gehouden van werk in eigen opdracht.
“Mensen waarvoor het geluk niet altijd is weggelegd vormen de basis van mijn werk. Al ruim 20 jaar fotografeer ik vluchtelingen, mensen zonder papieren en mensen in moeilijke leefomstandigheden vanuit de kracht van hun bestaan.''
De expositie omvatte een selectie van meerdere reportages die elk een eigen verhaal vertellen en tegelijk een deel van mijn verhaal.
Opnieuw kijkend naar de foto's voor de selectie roepen ze stuk voor stuk de herinnering op aan een situatie waar ik een gevoel van onmacht bij heb. Een specifiek voorbeeld hiervan zijn foto's uit El Ejido en Huelva van mensen werkzaam in de kassen van Zuid-Spanje. Daar zag ik mensen leven in plastic onderkomens en onder slechte arbeidsomstandigheden voor ons de paprika's plukken. Elke keer als ik de groentekratjes uit El Ejido bij de supermarkten zie staan komen die beelden weer naar boven.
Hun woonsituatie maakte een diepe indruk. Schaamte overviel me, dat we dit als Europese gemeenschap zonder meer toelieten anno tweeduizenddrie. Wat ik toen niet kon weten was dat ik negen jaar later in Amsterdam een vergelijkbare situatie trof. Mensen, gevlucht en op zoek naar een beter bestaan, laten wonen onder erbarmelijke omstandigheden. De groep WeAreHere, die ik ruim zes jaar heb gevolgd gaf die werkelijkheid weer. Het was een schok zo direct te ervaren dat er in al die jaren niets was veranderd.
Soms komt de herhaling van de geschiedenis onverwacht, zoals in bovenstaand voorbeeld. Er zijn ook momenten waar ik zelf kies voor de herbeleving van de herinnering. In tweeduizenddertien ben ik na elf jaar terug gegaan naar de plek waar ik mijn eerste Volkskrant publicatie aan te danken heb. Een vluchtelingenkamp in Noord-Irak. De ontvangst die ik daar kreeg koester ik als een bijzondere parel. De liefde waarmee de mensen mij gedurende twee weken een kijkje in hun dagelijks bestaan hebben gegund is van onschatbare waarde. De weefster die ik na een decennium eindelijk een naam kon geven. Al die jaren spookte door mijn hoofd dat ik niet wist hoe zij heette.....nu was het moment gekomen dat ik haar de eer kon geven die haar toekwam. Chonum, bedankt!
Het kijken naar beeld heb ik van jongs af aan meegekregen. Mijn vader was een enthousiast filmer en fotograaf. Hij heeft het nooit tot zijn vak gemaakt, maar de liefde voor deze manier van communiceren heeft hij zeker overgebracht. Ik zal een jaar of vijf of zes zijn geweest. Samen bekeken we het fotoboek van de ramp in Zeeland. Bladzijde na bladzijde vertelden de foto's het verhaal. Ze maakten diepe indruk op mij. Ik voelde de ontreddering, het leed, het verdriet bij iedere foto die ik zag. Ik denk dat daar bij mij een begin is gelegd over de kracht van beeld.
Dat ik op een dag zelf beeld zou gaan maken, waarin ik die kracht gebruik voor het vertellen van verhalen, had ik toen niet kunnen bevroeden.
