‘Het is een manier van leven, veel meer dan een beroep’. Daarom noemt Anjo de Haan (1959) zichzelf graag fotojournalist. ‘Een mooier vak kan ik mij nauwelijks voorstellen, althans, naast mijn werk als (klassiek) musicus. Want dat ben ik van huis uit zogezegd.’ En deze beide hebben veel raakvlakken: ‘bezig zijn iets te maken, componeren en beeldcompositie, tempo, spanningsbogen, ontwikkelingen, op onderzoek uit, proberen te duiden, gelaagdheid, esthetiek en schoonheid. Misschien zelfs moraal of ethiek’.
‘Mijn vader was een amateurfotograaf en had een indrukwekkende spiegelreflexcamera, een Chinon. Met een rijtje lichtsterke lenzen erbij. Als kind vond ik al die knopjes heel erg interessant en af en toe mocht ik ook een foto maken. Al vrij snel had ik in de gaten dat als je even wat meer aandacht besteedde aan lichtinval en standpunt je al heel andere foto’s kon maken dan wat je doorgaans in familiealbums zag. Het zag er zoveel ‘echter’ uit! Zoals je het in kranten en tijdschriften zag.’
Maar, zoals het soms gaat in het leven, was ik een paar jaar later getrouwd en ging na mijn conservatoriumstudie aan het werk als musicus. Pas toen mijn broer Gert een nieuwe digitale spiegelreflex had gekocht werd mijn belangstelling voor fotografie opnieuw gewekt. Ik kocht een Canon EOS 350D, later de EOS 30D en ging aan de slag.
Langzamerhand kwam ik er achter dat je met fotografie het leven kon betrappen, kon vastleggen en er een persoonlijke kleur aan kon geven. In mooie, gelaagde beelden. Over onderwerpen die zich in het dagelijkse leven aandienden. En dat dat soms ook nieuwswaardige onderwerpen waren. En zo begon ik voorzichtig de eerste foto’s te leveren aan fotopersbureau WFA (Etienne Werner), een bureau dat later werd overgenomen door Novum Nieuws. Daarnaast maakte ik ook vrij werk dat ik mocht leveren aan een speciale divisie Boekomslagen van het fotobureau Hollandse Hoogte. Later ging ik voor hetzelfde bureau ook nieuwsfotografie doen. Ondertussen werd ook contact gezocht met fotopersbureau van het ANP. Als er iets nieuwswaardigs was gebeurd stuurde ik een aantal lowres-beelden naar de fotoredactie, en vaak werden mijn beelden dan aangekocht en zag een dag later de foto’s terug in de krant(en). Het kwartje viel. Dat was wat ik wilde. Het harde nieuws fotograferen, maar ook achtergrondreportages en portretten bij een bureau waarvan de foto’s overal te zien waren. Kranten, tijdschriften, omroepen en andere media. Er volgde een uitnodiging om langs te komen op het hoofdkantoor van ANP Foto in Rijswijk, bij Johan Groeneveld. Die dag 28-01-2014, werd het contract ondertekend. ‘Ik weet nog dat ik daar best trots op was. Dat ik zonder enige fotografische opleiding, maar door zelfstudie en oefening het zover gebracht had dat ik voor zo’n gerenommeerd bureau foto’s mocht maken. En nog steeds. Maar ondertussen ook voor andere opdrachtgevers zoals b.v. De Beeldredaktie, Weekblad Elsevier, De Gelderlander, agrarische tijdschriften, politieke partijen enz.’
‘Mijn werkgebied is grotendeels Noord-Nederland, maar soms reis ik het hele land door. Naast de opdrachten maak ik zelf reportages van onderwerpen die mij na aan het hart liggen. Zaken die met de mooie provincie Groningen te maken hebben, zoals de gevolgen van aardbevingen door de gaswinning, schade aan huizen, monumenten en andere gebouwen, maar ook ‘schade’ aan de mensen, de aardbevingsprotesten, de versterkingsoperaties etc. Ook de boerenprotesten, de krimp in deze regio, ontwikkelingen in de Eemshaven, politieke gebeurtenissen, kortom: het leven van mensen die wonen en werken in deze regio.’ (Anjo schrijft ook regelmatig opiniestukken over deze onderwerpen in de Trouw, de NRC en het ND.)
Ik profileer mij nadrukkelijk niet als landschapsfotograaf. ‘Er zijn andere fotografen die dat veel beter kunnen dan ik. Maar ondertussen woon en werk ik wel in dit mooie deel van het land en rij vele kilometers door dit historisch Wierdengebied. Dus af en toe maak ik wel een landschapsfoto, omdat ik er toch ben en het wonderlijk mooie Groningse licht zo mooi ergens op valt . .’
