NVF lid Marielle van Uitert (1973), reist als freelance fotojournalist de wereld over. Nog steeds want, ondanks dat ze de wereld van oorlog en conflict heeft ingeruild voor journalistieke producties over de wolf, legt ze nog steeds de nodige kilometers af. “Ik ben geen natuurfotograaf”, dat laat ik graag aan anderen over. Mijn kracht en mijn drijfveer ligt in het vastleggen van de interactie tussen mens en dier dus ik kies echt een journalistieke benadering met sociaal-geëngageerde beelden.
De afgelopen jaren heb ik mij volledig toegelegd op de wolf zodat ik me zo goed mogelijk in zijn wereld kan verdiepen. Ik heb met honderden experts gesproken en inmiddels een boekenkast vol met achtergrondinformatie. Ik houd van verdieping, in alle betekenissen van het woord. De wolf als underdog, de wolf als symbool van verbinding, de wolf die voor veel polarisatie zorgt. Weinig roofdieren weten zoveel mensen en meningen te mobiliseren als de wolf.
Het begon allemaal in 2005 toen ik me inschreef aan de Fotovakschool. Ik weet nog goed dat we een ‘rondje’ maakten door de klas. “Waarom wil je deze opleiding volgen?”. De antwoorden varieerden van studio fotografie, bruidsreportages tot reclamefotografie. Er werd best wel een beetje gegrinnikt toen ik zei dat ik oorlogsfotograaf wilde worden maar ik was bloedserieus. In het tweede jaar van mijn opleiding zat ik al in Uruzgan. Waar een wil is, is een weg. Mijn klasgenoten hebben me altijd erg gesteund en kwamen ook vaak naar mijn lezingen.
Als oorlogs- en conflictfotograaf had ik een groot aantal afnemers. Ik deed veel research en bepaalde zelf mijn onderwerpen. Dan ging ik op pad en pas als ik de serie klaar had bood ik het aan bij onder andere Elsevier, Parool, VICE, NRC, New Internationalist en nog vele anderen (zie mijn website www.paralleluniversum.nl).
Na een bomaanslag te hebben overleefd, een kidnap en nog een aantal donkere bladzijden aan mijn oorlogsboek te hebben toegevoegd, was na dertien jaar de maat vol. Ik had inmiddels ook al een aantal collega’s ten onder zien gaan. In Mexico sloten voor mij definitief de poorten van het conflict.
Mijn trip door Colombia met de FARC is me altijd bij gebleven. Voor deze serie sliepen we in het regenwoud onder een boom, wasten ons in een rivier en hadden we echte gesprekken met elkaar. Het was een andere omgeving die mij onbewust op een ander spoor heeft gebracht. Ik denk dat bij mij in de jungle in 2016 het zaadje werd gepland.
Nu, inmiddels vijf jaar later, heb ik me twee jaar lang ondergedompeld in de wereld van de wolf. Een dier dat is gehaat en uitgeroeid, een dier dat moet knokken voor zijn bestaansrecht en ondanks alle menselijke verzet een comeback heeft weten te maken. Een dier dat ik zo graag een podium geef omdat we er zoveel van kunnen leren. Een sociaal dier dat in de roedel zijn prioriteiten nog kent en de oudste en zwakste dieren niet achterlaat maar blijft verzorgen. Ik raakte op mijn zoektocht in de sporen van Canis lupus en besloot hier een grote documentaire van te maken. Het resultaat staat nu in de National Geographic (editie januari 2021). Daarnaast wil ik een boek uitbrengen en reizende exposities organiseren en lezingen geven. Ik zou graag ook de jeugd hierin betrekken op de een of andere manier, zij zijn immers onze toekomst. In welke vorm ik dit allemaal ga gieten is een natuurlijk proces.
