Begin jaren '80, toen ik nog maar net was begonnen met serieus fotograferen, ontmoette ik mijn vrouw. Ik vertelde haar dat wanneer ik een foto gepubliceerd zou krijgen in de Volkskrant, mijn streven om fotograaf te worden was geslaagd. Het leek net zo onbereikbaar als in een droom.
Een paar jaar later, begin 1986, was het zover: een beeld van mijn reis door Egypte. Ik werkte toen al voor verschillende opdrachtgevers waaronder het universiteitsblad van Nijmegen en Intermediair en was in 1985 toegetreden tot het legendarische en de facto opgeheven fotobureau Hollandse Hoogte. Maar het moest natuurlijk verder. Fotograferen was inmiddels mijn manier van leven geworden, de camera mijn beste vriend. Hoewel autodidact heb ik fotografie met de paplepel ingegoten. Vader was een enthousiast amateurfotograaf, en bladen als de Life en National Geographic kwamen rechtstreeks vanuit de VS bij ons thuis door de brievenbus. Ik keek ze als kind met grote belangstelling door.
Via veel vrienden in de kunstwereld kreeg ik zicht op vormgeving en stijlontwikkeling. Van hieruit ontwikkelde ik mijn eigen benadering en gevoel voor compositie. Het fotograferen paste ook goed bij mijn karakter. Ik ben nogal introvert en beweeg het liefst als observator door de wereld. Ik ga ook graag mijn eigen weg en houd ervan zelfstandig en alleen dingen te doen. Fotografie is hierdoor een middel om mezelf via de weg van het beeld te laten zien. Delen met anderen hoe ik tegen dingen aankijk en wat mijn beleving van de wereld om me heen is. Die drang is nooit meer gestopt.
Sociale series van onderwerpen als gescheiden moeders en een volksbuurt in Nijmegen werden in de begintijd gepubliceerd in Opzij (1983) en een eerste boekwerkje in 1984 getiteld "Aan het Dijkpleinstraatje''. Naast deze vaak hele leuke opdrachten heb ik altijd eigen series en reportages gemaakt. Via Hollandse Hoogte en later met name de NRC vonden die hun weg naar de buitenwereld. Hierdoor bleef ik dicht bij de oorspronkelijke behoefte om mijn eigen interesses te laten zien.
Actuele onderwerpen buiten Nederland hebben me ook altijd getrokken, met name binnen Europa. Niet zozeer vanwege de actualiteit zelf, maar vanwege de betrokkenheid die ik erbij voelde. Ze werden in de jaren voor 2000 door fotojournalisten niet zo massaal gecoverd als nu, want er waren geen digitale camera's en internet bestond nog niet. Het was dus lastig om als freelancer in de nieuwssfeer iets te doen buiten Nederland.
Toch was mijn eerste Zilveren Camera nominatie in 2000 het resultaat van zo'n uitstapje. Olievervuiling op de Bretonse kust door de gezonken tanker Erika. De tot dan toe grootste milieuramp door olie in Europa. Ik was er de enige Nederlandse fotojournalist (!). Al het beeld werd via lokale agentschappen geleverd. Kom daar nu nog maar eens om…
Ander onderwerpen waren onder andere de val van de Berlijnse muur en het bijhorende openen van Oost Europa, het uiteenvallen van Joegoslavië met de val van Srebrenica als triest dieptepunt. In 2015 ging ik naar de 20e herdenking daarvan en deze serie viel in de prijzen bij de FEP, de Europese koepelorganisatie van landelijke vakverenigingen, bij ons DuPho.
De pandemie zette veel op een laag pitje, maar gaf ook kansen. Veel van mijn corona gerelateerd werk werd gepubliceerd en drie foto's maakten deel uit van de Care4Corona expo in museum Hilversum vorig jaar. Momenteel werk ik onder andere veel voor lokale culturele instellingen en behoor ik tot het groepje vaste bijdragers van het tijdschrift Hollandse Beelden. Het snelle nieuws is op een lager pitje gezet. Ik ben tenslotte ondertussen de 65 gepasseerd.
Ik ben een kind van het tweestromenland. Na een omvangrijke opdracht voor Rijkswaterstaat in 2018 over het rivierengebied en de droogte werk ik er nu aan om de rivieren thema van mijn volgende boek te maken: Denkend aan Holland…
