Sleetse figuur

(foto: Ingrid de Groot)

Na de kennismaking kregen de werkgevers ruim de mogelijkheid om iets te zeggen. Wat volgde was bijna een half uur ellende die voldoende was om in een acute depressie te belanden. Man-o-man wat ging het slecht met onze uitgevers. Als de markt zo door zou gaan, dan was iedereen binnen drie jaar failliet. Bovendien hadden de uitgevers het verkeerde personeel. Om te overleven moest de stap naar digitaal worden gemaakt en dat kon echt niet met de huidige bezetting. Wij moesten maar niet denken dat er een salarisverhoging in zat.

Ruim twee jaar later zat ik voor de tweede keer aan de onderhandelingstafel. Met de vorige start in mijn achterhoofd had ik me voorgenomen een half uur naar de wc te gaan als er weer zo’n huilie huilie-verhaal zou komen. Maar toch werd ik er weer door verrast. De eerste uitgever hield het nog een beetje netjes, maar de tweede ging helemaal los. Hij had net samen met een zakenpartner een aantal tijdschriften gekocht en dat wás me toch een ellende. Digitalisering was de enige manier om de boel te redden. Alleen: daar was de helft van de mensen niet geschikt voor. Ze waren niet eens geschikt om om te scholen. Ze wilden niks en konden niks en dus moesten ze er allemaal uit. De overgebleven helft moest haar kennis bijspijkeren. Die opleidingen waren duur en dus zou hij zich verzetten tegen elke loonsverhoging. Het geld was nodig voor scholing en wij als bonden hielpen de sector om zeep als we dat niet inzagen en loonsverhoging gingen vragen.

Natuurlijk is het een onderhandelingsspel waarbij de werkgevers proberen een negatieve toon te zetten, maar het is wel een heel sleetse figuur. Ze hoeven ons de markt echt niet uit te leggen, we werken er vaak langer dan menig uitgever. Bij sommige bedrijven gaat het moeizaam maar bij de meerderheid van de uitgeverijen worden elk jaar goede resultaten behaald.

In beide voorgaande cao-onderhandelingen bleek wel degelijk ruimte te zijn voor een salarisverhoging. Niet genoeg om de inflatie te dekken, maar toch. Deze keer is er een zeer brede maatschappelijke druk op de werkgevers om de salarissen te laten stijgen. Personeel moet eindelijk meeprofiteren van de gegroeide economie. Premier Rutte wil het, Klaas Knot van De Nederlandsche Bank ook en zelfs het werkgeversverbond VNO-NCW staat er open voor. En daarom heeft de NVJ een looneis van 5 procent neergelegd.

De beginnende tijdschriftentycoon zal zich vast hebben verslikt in zijn koffie na het horen van de eis van dit jaar. Maar ach, na die hel-en-verdoemenisspeech kwam hij bij de tweede bijeenkomst al niet meer opdagen. Ik heb ook nooit antwoord gekregen op mijn vraag waarom hij geld had gestoken in een sector die volgens hem op sterven na dood was. Volgens het laatste jaarverslag heeft zijn bedrijf het beste jaar ooit gehad.

Rob Cox, lid van de onderhandelingsdelegatie cao UB

Onderhandelingen cao Uitgeverijbedrijf

De onderhandelingen voor een nieuwe cao Uitgeverijbedrijf gaan op woensdag 11 september van start. Leden, werkzaam in de dagblad-, tijdschrift- of lokale mediasector (werknemer en freelance), ontvangen periodiek nieuwsbrieven over de onderhandelingen.