De mens in de journalist

Dat begint zich nu te wreken. En als de emotie wint, verliest de rede. Zoveel dode baby’s in Gaza, afgehakte ledematen, dystopische dronebeelden van betonnen geraamtes  - ik trek het nauwelijks nog. Veertigduizend – en counting – Palestijnse doden tegenover de 1200 van 7 oktober 2023? Waarom is een Israëlisch mensenleven meer waard dan een Palestijns? En als ik me dat afvraag, maakt mij dat dan een Hamas-sympathisant? Heeft het leed van Gaza mijn journalistieke neutraliteit verdrongen?

Er zijn tot op heden 116 journalisten gesneuveld in Gaza. De NVJ heeft de gevaarlijke werkomstandigheden van journalisten en het recht op vrije nieuwsgaring herhaaldelijk bij de Israëlische ambassade aangekaart, om overigens steeds afgepoeierd te worden. Nu vraagt het Genootschap van Hoofdredacteuren aan de Israëlische premier Benjamin Netanyahu om ‘een vrije toegang’ tot Gaza voor verslaggevers. Nobel, terecht, maar of het werkt?

Ik dacht dat als de VN zou roepen dat Israël moet stoppen Palestijnen te bombarderen, Israël zou stoppen. Want de Verenigde Naties, dat zijn wij, de wereld. Maar Israël stopte niet. Het is inmiddels ook Libanezen gaan bombarderen. Als Netanyahu zich van de VN al niets aantrekt, zou hij dat dan wel doen van een aantal Nederlandse hoofdredacteuren?

Voor de journalistiek hoop ik dat hij luistert – we kunnen niet genoeg benadrukken dat journalisten veilig en overal hun werk moeten kunnen blijven doen. Ik weet alleen niet in hoeverre ik het trek als ik de verhalen straks lees.

Verder heb ik niet de illusie dat Netanyahu of welke Israëliër dan ook deze column leest, of er iets mee wil. Maar ik heb wel even mijn hart kunnen luchten.

Robbert Minkhorst, bestuurslid NVJ