Lees!

“Agente terecht ontslagen na informeren media over ongewenst seksueel gedrag” luidt de kop van een stuk op nrc.nl van 14 oktober. En, zo meldt het artikel: “Deze zomer oordeelde de rechtbank Midden-Nederland dat haar 51-jarige teamchef daarentegen ten onrechte met strafontslag is gestuurd door de politie. Hij werd de laan uit gestuurd voor de manier waarop hij omging met de vrouwelijke ondergeschikte.” Een paar dagen later meldt de site Rechtspraak.nl: “Volkskrant-redacteur ten onrechte ontslagen.”

U weet het misschien nog wel: dat was de boekenrecensent van de Volkskrant die werd ontslagen wegens een ernstig verstoorde arbeidsrelatie. Hij zou (vrouwelijke) auteurs van door hem te recenseren boeken te amicaal hebben bejegend (geen fysieke toenadering) en daarover hebben gelogen. Het Hof vindt in hoger beroep het ontslag onterecht en kent de man een schadevergoeding toe van € 370.000. Zo, fraai is dat… Moeten we de vraag van Loes Reijmer (de Volkskrant 16 oktober): “Vier jaar na #MeToo: zijn we iets opgeschoten?”, echt negatief beantwoorden? Voor een antwoord op die vraag moet je wel de uitspraken helemaal lezen. Dan blijkt pas hoe het echt zit. De hoofdagente had de kwestie (bijgestaan door een vertrouwenspersoon) al bij de korpsleiding gemeld, en daarover zelf gezegd dat de melding adequaat werd opgepakt. Dat zij desondanks contact met NRC heeft gezocht en daarbij niet alleen de twee whatsapp berichten waaruit het seksuele ongewenste gedrag zou moeten blijken, maar ook nog andere vertrouwelijke politie-informatie met de media heeft gedeeld, wordt haar fataal. Dat is toch echt wat anders dan ‘ontslag wegens informeren van de media over ongewenst seksueel gedrag’. Uit de zaak van haar ontslagen (donkere) teamchef, wiens ontslag wordt teruggedraaid, blijkt dat de hoofdagente zich ook jegens hem (opgeslagen als “dropveter” in haar telefoon) seksueel intimiderend had gedragen.

En dan de recensent. Het Hof vindt dat de Volkskrant het onderzoek volstrekt onzorgvuldig heeft uitgevoerd. De uitkomsten van het intern onderzoek werden niet op voorhand met betrokkene gedeeld, waardoor hij zich niet adequaat heeft kunnen verweren. En nog voordat het onafhankelijk extern onderzoek was gestart, werd al gecommuniceerd dat DPG Media had besloten de recensent te ontslaan. Dat kan dus niet en het ontslag had daarom niet gemogen. Omdat de rechter herstel van de arbeidsovereenkomst niet meer mogelijk acht, komt er een forse schadevergoeding uit, waarbij het te verwachten inkomensverlies een doorslaggevende rol speelt. De rechter stelt wel vast dat de recensent bij de van hem afhankelijke auteurs (“hij kan je maken of breken, dus je houdt de deur wel een beetje open…”) een gevoel van onbehagen en onveiligheid heeft veroorzaakt. Het gaat zoals vaker om macht en afhankelijkheid en niet om seks. Maar toch goed blijven lezen. Er is meestal meer aan de hand.