Geen kerstpakket
Tsja, dat is dan toch weer pijnlijk. Sta ik daar met een collega te praten over de vakantiedagen en de dertiende maand, zegt een andere collega: ‘dat heb ik allemaal niet’. Raar, want hij is voor mijn gevoel een vaste waarde op de redactie, loopt hier al een paar jaar rond, bijna dagelijks. Vaste waarde of niet, hij wordt niet echt op waarde geschat.
Column van Rob Cox, lid van de cao-onderhandelingsdelegatie, naar aanleiding van de onderhandelingen over een nieuwe cao Uitgeverijbedrijf op 11 september jl.
)
Samen slaan we even aan het rekenen. Geen 25 vakantiedagen: dat is goed voor 10 procent salaris. Geen dertiende maand: 8 procent salaris. PKB? Wat is dat? 12 procent van je salaris. Als ZZP’er mag hij zijn eigen pensioen betalen. Een werkgeversbijdrage krijgt hij daarvoor niet. Dat scheelt ook weer 12 procent salaris. De arbeidsongeschiktheidspremie is voor eigen rekening, dus heeft hij die niet. En het pijnlijkste moment: als iedereen aan het eind van het jaar met een kerstpakket en 70 euro cadeaubonnen naar huis gaat, krijgt hij niks. Want hij hoort er dus officieel niet bij.
Ik ben er even stil van. 42 procent minder salaris dan een collega in vaste dienst die hetzelfde werk doet. En dan heeft die collega ook nog enige mate van baanzekerheid. Mijn freelance-collega heeft dat niet. Hoera, gelukkig heeft hij wel een zelfstandigenaftrek en nog een jaar startersaftrek. Dat scheelt een kleine tien mille. Maar daar gaat het kabinet volgend jaar ook aan morrelen. Gelukkig betaalt mijn werkgever meer dan het minimum voor freelancers, maar dat geldt niet overal.
Een paar dagen later, op 11 september, zit ik bij het cao-overleg voor het uitgeverijbedrijf. Prominent op de NVJ-agenda staat gelijk werk, gelijke beloning, ook voor freelancers. En al snel blijkt dat dit onderwerp een stuitbevalling heeft. Op dit vlak schieten de werkgevers, de goede niet te na gesproken, al jaren collectief in een kramp.
We sluiten de eerste vergadering af zonder resultaat. Er is een volgende bijeenkomst nodig over twee weken en tot die tijd spreken de delegaties af niets te zeggen over de inhoud van de vergadering. Publiciteit kan de onderhandelingen schaden. Iets met broedende kippen en zo.
De flexibilisering van de arbeidsmarkt heeft het evenwicht in de polder verstoord. Het is een ingewikkelde materie, ook voor werkgevers. Als bonden zijn we op zoek naar een nieuw, eerlijk evenwicht tussen vast en flexwerk. Bij de vorige cao bleek dat een deel van de werkgevers daar best over wil praten, maar een ander deel wil de goedkope arbeid graag behouden.
En zo lang die laatste groep niet wil schuiven, hebben we een probleem. Deze problematiek loopt als een aardscheur door onze bedrijven. De kloof wordt steeds groter. En ook de uitgevers kunnen dat niet blijven negeren.
De volgende dag spreek ik de freelance-collega bij de koffieautomaat. ‘En, hoe ging het?’, vraagt hij. “Mag er niks over vertellen”, zeg ik maar noem wel onze looneis van 5 procent. ‘Mooi, ik hoop dat het lukt. Jullie verdienen het”’ zegt hij.
En dan zeg ik maar eens even helemaal niets.
Rob Cox
De volgende onderhandelingsronde vindt plaats op woensdag 25 september.