Het (foto)moment van Marcel Krijgsman

Zanger Lemmy (Motörhead) tijdens het festival Fortarock in Nijmegen in 2013

Wie?

Ik ben Marcel Krijgsman, 54 jaar en zelfstandig fotojournalist. Ik werk voor diverse uitgevers van bladen, voor verschillende festivals en bands (o.a. Blaudzun, De Staat en Underworld), de Volkskrant en Het Parool en ben NVF lid sinds 2017.
Nadat ik in 2010 een ingrijpende operatie achter de rug had, sprak ik met een revalidatie arts erover dat het leven kort is en je zoveel mogelijk leuke dingen moet doen. Ik fotografeerde op dat moment er een beetje bij voor de lol en na dit gesprek werd dat toch iets serieuzer. Want als ik dan toch iets leuks moest doen, dan het liefst iets met fotografie. Ik fotografeerde voornamelijk evenementen en muziek in de lokale scene in Nijmegen en omgeving. Dat werd langzaam meer en serieuzer. In 2014 begon de hoeveelheid betaalde fotografie opdrachten aardig te schuren met mijn toenmalige werk. Ik besloot dan ook om begin 2015 het roer om te gooien en mijn baan op te zeggen en volledig als freelance fotograaf verder te gaan.
Het liefst loop ik rond op festivals of bij concerten. Drie nummers volledig gefocust zijn of drie dagen je ogen goed de kost geven en scherp zijn op een festival. Fantastisch! Daarnaast is het heerlijk om wanneer je met een band mee gaat, vooraf een plan te maken over waar je gaat lopen, waar je gaat fotograferen etc. Soms bijna op de minuut af. En dan is het vaak rennen geblazen.
Door corona zijn concerten en events afgeblazen en ben ik meer de nieuwsfotografie gedoken. Vaak zoek daar ik de maatschappelijke thema’s op.

Wat?

Het is 1 juni 2013 wanneer ik voor het metalfestival Fortarock aan het werk ben. Als huisfotograaf van het festival heb ik toestemming om ook een aantal nummers vanaf het podium te fotograferen. Die dag stond ook de Britse band Motörhead op het programma. Een band die ik als tiener echt te gek vond met de fascinerende zanger Lemmy. Een man met een ruige manier van leven met drank, drugs en rock ‘n roll. Zijn ietwat schorre stem deed de rest. Toen ik de eerste drie nummers frontstage had gefotografeerd liep ik backstage om het podium op te klimmen. Wat mij direct op viel was een backdrop die nogal ver doorgetrokken was aan de rechterkant. En twee dames en een heer die tussen de twee doeken stonden en voor mij de ‘weg’ blokkeerden. Ik besloot dit even aan te kijken omdat het wat vreemd oogde. Zij verroerden geen vin en ik besloot achter de man te gaan staan en had van daaruit zicht op de achterzijde van zanger Lemmy met achter hem het publiek. Plots zag ik Lemmy met zijn gezicht ietsje mijn kant op draaien en zag zijn kenmerkende pukkel op zijn gezicht. Ik voelde dat dit het moment was. In een fractie van een seconde maakte ik twee foto’s en dacht direct: “dit is ‘m!” De man voor mij hoorde de klik van de camera en draaide zich woest om. Meteen maakte hij een ‘snij-gebaar’ met zijn vinger langs zijn keel als teken dat ik moest stoppen en niet mocht fotograferen. Omdat ik het gevoel had dat ik toch wel DE foto had en het niet op de spits wilde drijven besloot ik braaf het podium te verlaten. Twee jaar later overleed Lemmy aan kanker en werd deze foto links en rechts nog gebruikt bij diverse artikelen.

Voor de artikelreeks ‘Het moment van…’ op de NVF-website en de -nieuwsbrief is de redactie altijd op zoek naar collega’s die zich dat ene moment levendig kunnen herinneren. En die er ook het beeld bij hebben. Letterlijk dan.

Wil je meedoen? Mail dan even naar NVJ-sectie-NVF@nvj.nl