Foto: Ruud Rogier / Gefotografeerd met een NikonD610 met 17-35 f.2.8 objectief, handmatig gebruik van flits.
"Bewoners van Heesch protesteren tegen de mogelijke komst van een AZC (2016)."
"Ik snap de afkeurende reacties, maar het is niet onze taak dit te verzwijgen"
De opdracht
“Ik las in de krant dat de gemeente een groot asielzoekerscentrum wilde neerzetten in Heesch en dat de bewoners zich overvallen voelden. Ik ben er ’s ochtends naartoe gereden. Mensen waren een handtekeningenactie gestart. De verontwaardiging groeide met het uur. Aan het einde van de dag kreeg ik de opdracht om terug te gaan, want er was een varken opgehangen.”
De productie
“Al met al ben ik die dag zo’n twaalf uur op pad geweest. De actie met het varken kwam uit een heel andere hoek dan de handtekeningenactie in de eerste uren. Het was een signaal dat het uit de hand ging lopen. Ik wilde het hele verhaal in één beeld vangen, niet alleen het varken, maar ook het spandoek en het bord. De foto stond de volgende dag in het Brabants Dagblad. In principe mocht ik de foto niet aanbieden aan andere media, vanwege de exclusiviteitsafspraak. In het contract stond echter een regeltje dat bij uitzondering er mocht worden afgeweken van die regel, maar dan moest ik wel toestemming hebben van het Brabants Dagblad. De plaatsvervanger van de hoofdredacteur, die ik goed kende, vond het prima; de krant had toch al de eerste plaatsing gehad. De foto is vervolgens gepubliceerd in NRC, De Boerderij, Het Parool, de Volkskrant, en in Nieuwsuur en De Wereld Draait Door.”
De impact
“Er stonden mensen bij die het beeld van het opgehangen varkentje verschrikkelijk vonden en riepen dat ik door het te fotograferen de actievoerders een platform gaf. Maar ik vond dat ik dit moest laten zien. Het is grof, het is lomp. Ik snap de afkeurende reacties, maar het is niet onze taak dit te verzwijgen.”
De vergoeding
“Ik schat in totaal zo’n 800 euro. Dat bedrag is een optelsom van alle plaatsingen. Het belangrijkste, en dat meen ik echt, is het journalistieke belang van de foto, namelijk dat iedereen inziet dat we tegenwoordig in Nederland kennelijk een probleem op deze manier aanpakken.”
De fotojournalistiek
“Beeld heeft veel meer bij te dragen dan het nu krijgt toebedeeld. Als een fotograaf fatsoenlijk betaald krijgt voor het aantal uren, dan maakt het niet zoveel uit of hij drie of vier foto’s levert. Die vierde foto kan even belangrijk zijn voor het verhaal als de eerste. We moeten daarom af van het principe ‘een-foto-een-nota’. Het is niet meer interessant en niet meer te doen. Maar dat vergt wel een andere manier van denken en werken.”