#NeeJa
Het zijn tijden van nepnieuws. En van nep-nepnieuws. Het zijn ook roerige politieke tijden, en tijden waarin de nieuwsconsument verwacht à la minute op de hoogte te worden gehouden van gebeurtenissen over de hele wereld.
En dat zijn mooie tijden voor journalisten en mediabedrijven. Niet eerder was de kwaliteitspers zo hard nodig om feiten van fabels te scheiden, de macht te controleren en onvertelde verhalen te vertellen. En niet eerder was er zoveel vraag naar journalistiek. Nieuwssites worden miljoenen keren per dag bezocht, op Twitter en Facebook wordt journalistiek door velen gedeeld en na jaren van teruggang lijken ook (digitale) krantenabonnementen weer in trek.
Eigenlijk is er maar één echt probleem: Wie maakt die kwaliteitsjournalistiek? Journalisten die moeten werken voor 20 cent per woord? (Nee.) Journalisten die zich onafhankelijkheid tot alle bronnen niet meer kunnen permitteren? (Nee.) Journalisten die met angst en beven uitkijken naar een volgende reorganisatie? (Nee.) Journalisten die een uurloon krijgen dat ze in staat stelt om door te graven naar de waarheid? (Ja.) Journalisten die zich onvoorwaardelijk in de rug gesteund weten door hun hoofdredactie en uitgever? (Ja.) Journalisten die, kortom, de baas kunnen zijn over hun eigen werk: Ja!
Als de verdienmodellen het probleem zijn: probeer een andere. Als er geen geld meer is om precies dezelfde krant te maken als twintig jaar geleden: vind jezelf opnieuw uit. En als je, by any chance, toch gewoon een miljoenenbedrijf bent met een gigantisch aandeel in het Nederlands medialandschap: betaal je journalisten dan behoorlijk. Want vrije journalistiek heeft een prijs, dat is van alle tijden.
Namens het bestuur van de NVJ, Wilma Haan
