Namens 7.500 journalisten in Nederland, aangesloten bij de NVJ, stond algemeen secretaris Thomas Bruning zaterdag op de Dam om tijdens de protestactie voor persvrijheid in Turkije solidariteit te betonen met de Turkse collega-journalisten. Meer dan 120 journalisten zitten in Turkije gevangen en alleen al deze week werden opnieuw twaalf radio- en televisiezenders gesloten.
Laten we onze Turkse collega's niet vergeten
zaterdag 8 oktober 2016
Vrijuit kritiek leveren
‘Persvrijheid is een luxe waar we ons niet van bewust zijn’, zei Thomas Bruning in zijn speech. ‘Hier op de Dam kunnen we zeggen wat we willen, over Rutte, over onze koning en over Erdoğan. We kunnen kiezen uit verschillende kranten en zenders, die dagelijks kritisch de feiten volgen, zonder gedwongen te worden alleen maar positief over de regering te berichten. We kunnen vrijuit kritiek leveren op keuzes van de minister-president, zonder voor sluiting van je zender of gevangenisstraf te hoeven vrezen. We staan hier zonder bang te hoeven zijn voor traangas of politiegeweld; of ruwweg ontslagen te worden omdat kritiek niet geduld wordt.'
Het is donker geworden
'Het klinkt voor ons als heel gewoon, het was tot voor een paar jaar ook in Turkije redelijk gewoon, maar de laatste jaren is het donker geworden voor advocaten, vakbonden, journalisten en voor iedereen die kritisch is naar Erdoğan en de AK-partij. En daarmee is het donker voor het Turkse volk, dat niet langer geïnformeerd wordt en in een land leeft waar de kritische stem van het volk niet meer gehoord mag worden.
Alle Gülen-gerelateerde media zijn gesloten, Koerdische media zijn gesloten, linkse media zijn opgedoekt. Meer dan 120 journalisten zitten achter de tralies en alleen al deze week werden opnieuw twaalf radio- en televisiezenders gesloten.
Persvrijheid is de zuurstof en de brandstof van een democratie. Zonder persvrijheid komt een democratie tot stilstand.'
Laten we het verhaal vertellen. Hier kan het
'Terwijl wij hier staan houden onze Turkse collega's in Istanbul hun jaarlijkse journalistenvakbondsconferentie. Heeft het wel zin om hier te staan? Ik denk het wel, het belangrijkste is dat we onze Turkse collega's niet vergeten. Laten we het verhaal vertellen. Hier kan het, en het is ons krachtigste wapen. Laten we onze collega's niet in het donker laten zitten. Het Turkse volk heeft recht op een vrije pers, op de vrijheid om haar mening te uiten. Het Turkse volk heeft recht op licht.’
