Misschien weet u het nog: de NVJ heeft een mentoren-programma voor mensen die de journalistiek in willen. Dat programma is ook bedoeld voor (beginnend) journalisten die op de een of andere manier een duwtje in de rug nodig hebben.
Misschien weet u het nog: de NVJ heeft een mentoren-programma voor mensen die de journalistiek in willen. Dat programma is ook bedoeld voor (beginnend) journalisten die op de een of andere manier een duwtje in de rug nodig hebben.
Dit is het tweede jaar waarin het Mentorenprogramma loopt. Dat begint altijd met een kennismakingsbijeenkomst waar de koppels bekend worden. De een wordt bijvoorbeeld gekoppeld aan een fotograaf, de ander aan een redactiechef van TV en weer een ander aan de voormalig hoofdredacteur van een opinieblad. Samen formuleren zij een doel voor de zes maanden die volgen. Het verslag van die kennismaking in november staat hier.
Na drie maanden is er een tussentijdse evaluatie. Dit keer schakelden we daarbij direct naar de zaken die wat minder goed liepen dan gehoopt. Tijd bleek een vijand: de een kreeg een baan als productieassistent bij een serie van KPN. U weet wel, dat bedrijf dat met Netflix probeert te concurreren. Die baan was zo slopend dat er van het plan met de mentor nog niks terecht was gekomen. Gelukkig hebben ze er allebei nog alle vertrouwen in dat het de komende maanden goedkomt. De ander had haar mentor nog steeds niet live ontmoet en werd jaloers op de verhalen van anderen. Zij werkt als freelancer altijd thuis en kreeg de tip van de groep haar redactie voor te stellen om daar een keer mee te lopen. Op die manier krijgt ze misschien meer feedback dan ze nu krijgt van haar mentor.
Bij een ander koppel bleek de mentor niet langer de aangewezen persoon met tips: haar mentee was niet langer bezig met het schrijven van één boek, maar drie boeken. In opdracht, dus belangrijkste kwestie daar is verschoven naar: hoe leg je dat juridisch allemaal vast? De mentor moet hem daarvoor doorverwijzen naar andere experts.
Een ander was door zijn mentor naar Frankrijk teruggestuurd om foto's bij z'n verhaal te maken. En hij gaat binnenkort weer terug omdat die foto's nog niet goed genoeg zijn. Ondertussen vroeg de groep zich af of er voor zijn verhaal over de zoektocht van een Oost-Duitse vrouw naar het oorlogsverleden van haar vader wel een markt is in Nederland.
En toen gingen we nog een stapje verder.
In de kring ontstond de vraag wanneer een verhaal journalistiek is. Er zit namelijk een mentee in de groep die een 'experiment' wil doen: hij gaat de voedselketen onderzoeken en wil zijn bevindingen allemaal online zetten. Nog voordat er een verhaal van meerdere kanten is. Toen ontstond er ophef in de kring. De ene mentor zei: waar is de tijd gebleven van onderzoek doen? Wij verzamelen feiten, zijn daar soms maanden, wat zeg ik? Járen mee bezig en maken dan pas een verhaal. Maar nee, deze jongen wil ál zijn bevindingen, zijn voorgesprekken op zijn blog zetten zodat de lezer kan meegroeien met het verhaal. Wat? Dus geen hoor-en wederhoor? Jawel, maar eerst een lap tekst van de ene geïnterviewde en dan pas van de wederpartij. Meerdere mensen begonnen onrustig op hun stoel te bewegen. En een van de fotografen zag dit experiment juist wel zitten. Wat een mooi resultaat van de avond, want op welke redactie wordt tegenwoordig nog op zo'n manier gediscussieerd?