Eigenlijk zou dit stukje over Good Housekeeping gaan. Maar het gaat over Vanity Fair.
Eigenlijk zou dit stukje over Good Housekeeping gaan. Maar het gaat over Vanity Fair.
Wij, de bestuursleden van de sectie Tijdschriften, hadden namelijk het lumineuze idee om allemaal een column te schrijven over ons favoriete (internationale) tijdschrift.
Sectievoorzitter Susanne de Joode trapte vorige week af – en natúúrlijk ging haar column over Good Housekeeping. Ik zeg natúúrlijk, omdat dat het best gemaakte blad ter wereld is (waarom, dat heeft Susanne al heel goed uitgelegd). Maar gelukkig zijn er meer bladen waar ik altijd weer naar uitkijk. Een blad waarvan je denkt: wat hebben ze deze maand voor me in petto, welke originele ideeën heeft de redactie nu bedacht? Vanity Fair stelt nooit teleur: iedere editie heeft iets verrassends, waardoor het magazine nooit voorspelbaar wordt, en nooit saai is.
Wat er zo goed is aan Vanity Fair? Om te beginnen natuurlijk de inhoud: showbizz meets gedegen (onderzoeks)journalistiek, alleen VF slaagt daarin. Niet voor niets scoort het blad scoop na scoop. Zo maakte Bruce Jenner op de cover van VF bekend dat hij voortaan door het leven zou gaan als Caitlyn, en schreef Monica Lewinsky voor het eerst een essay over het schandaal dat al 20 jaar lang haar leven domineert. Maar nóg beter dan deze scoops zijn de vaste rubrieken die bijna bekender zijn geworden dan het magazine zelf: de Proust Questionnaire is vaak gekopieerd, maar nooit geëvenaard.
Natuurlijk wil het oog ook wat, en dat weten ze bij Vanity Fair maar al te goed. De fotografie is iedere maand weer om door een ringetje te halen. Annie Leibovitz is sowieso mijn heldin: zij schoot in 1991 de wereldberoemde cover van een hoogzwangere Demi Moore naakt. Het is tot op de dag van vandaag één van de beste en meest besproken magazinecovers ooit – en ik vermoed ook een van de meest gekopieerde. Want dat gebeurt er met fantastische magazines: ze worden vaak nagemaakt.
Toch is een Nederlandse uitgave van Vanity Fair er nog nooit van gekomen (hoewel Park in de buurt kwam – eeuwig zonde dat binnen een jaar de stekker eruit werd getrokken). Maar misschien is Nederland wel simpelweg te Hollands voor Vanity Fair. We hebben immers geen echte Hollywood, en zonder Hollywood, zonder de Caitlyn Jenners, Monica Lewinskys en Demi Moores van deze wereld, geen Vanity Fair. VF ís Hollywood, en je kunt veel over Hollywood zeggen, maar het is nooit saai.