Op staande voet

dinsdag 13 december 2016

Kreeg Runners World in 2015 de Mercur voor Tijdschrift van het jaar omdat de redacteuren allemaal rennend werken? Susanne de Joode zocht het uit en schrijft over bierkratten, boerkini’s, buikspierbeulen, het naaktstrand & ontslag op staande voet. 

Ontslagen? Ik? Nee, gelukkig niet. Plus Magazine is nog altijd het grootste maandblad van het land en ik heb al 21 jaar tevreden bazen. Dus dat zit wel goed? Nee. Want juist dat zitten vind ik zo’n probleem. Ik háát zitten. Maar toch zit ik de hele dag te tikken. Vergaderen? Dat doen we zittend. Zitten is de norm. Als redacteur gezondheid weet ik hoe ongezond dat is. Zitten wordt niet voor niets ‘het nieuwe roken’ genoemd. Wie te veel zit, overlijdt eerder, aan bijvoorbeeld de gevolgen van hart- en vaatziekten. Ook op sommige vormen van kanker heb je meer kans als je vaker zit, en op diabetes. 

Dat we veel moeten bewegen om al die ziekten te voorkomen is geen nieuws. Maar dat ‘staan’ ook al heel veel goeds doet voor je gezondheid, dat is voor veel mensen wel een eye-opener. Het lijkt zo ‘niks’, staan. Wat is daar zo gezond aan? Verleden week vroeg ik het aan Bernard Duvivier. Hij is onderzoeker aan de Universiteit van Maastricht en was in het nieuws omdat hij had aangetoond dat minder zitten en meer staan (of slenteren) niet alleen helpt om diabetes te voorkomen, maar ook goed is voor mensen die al diabetes hebben. “Als je zit wordt je lichaam in een soort van slaaptoestand gebracht,” zegt Bernard. “Maar als je gaat staan wordt je hele lichaam geactiveerd, je hartslag gaat omhoog en je bloed wordt sneller rondgepompt. Daardoor worden ook de suikers sneller uit het bloed opgenomen en verbetert de insulinehuishouding.” 

Ik kan me vergissen, maar volgens mij is zitten op de meeste redacties de norm. Als er één tijdschrift is waar het er vast anders aan toegaat moet dat wel Runners World zijn. Dat kreeg in 2015 vást de Mercur voor Tijdschrift van het jaar omdat alle redacteuren daar sta-bureau’s hebben en ze wandelend (zo niet rennend) vergaderen. “Welnee,” lacht hoofdredacteur Olivier Heimel. “Natuurlijk gaat er hier elke dag wel een groepje in de pauze hardlopen – sommige collega’s bellen tijdens het rennen of overleggen met elkaar -  maar voor de rest zitten wij ook gewoon de hele dag. Ook als we vergaderen.” Er zijn maar twee redacteuren die een sta-bureau hebben, zegt Olivier. “Alle twee vanwege rugklachten. Of de rest daar niet jaloers op is? Daar heb ik niet echt op gelet.” 
Of staand werken echt tot betere ideeën leidt; het klinkt aannemelijk, maar er is nog geen onderzoek naar gedaan. Dat je je er fítter door voelt klopt wel, weet freelance journaliste Suzanne Geurts. Het vooruitzicht niet meer de hele dag te hoeven zitten gaf voor haar de doorslag om haar baan op te zeggen. Thuis zit ze zo min mogelijk. Lezen, lunchen, bellen en denken; Suzanne doet het meestal staand. “Nu heb ik na een werkdag nog energie genoeg om andere dingen te gaan doen. Van al dat zitten op een redactie werd ik zó moe dat ik s avonds nergens meer zin in had. Dus ging ik tv kijken. Op de bank. Zíttend! Dat sloeg dus echt nergens op.” 

Hamvraag is natuurlijk waarom ik wel blijf zitten. Ik sta (volgens mij) veel vaker op dan anderen om een stukje te lopen, ik geef elke week een klasje buikspierbeulen aan collega’s, we gaan als het meezit ook nog een keer in de lunchpauze zwemmen en op de rest van de dagen loop ik tussen de middag een stuk door het bos hier in Baarn. Maar waarom zit ik de rest van de tijd? Dat ik geen sta-bureau heb is geen reden; er zijn mensen genoeg die van wat oude encyclopedieën, bierkratjes en telefoonboeken een staplek creëren. Vast niet ARBO-proof, maar dat zou dat oeverloze zitten ook niet moeten zijn. Katja de Bruin verklaart mijn conformisme. “Wie gaat staan stuit op weerstand,” zo legt ze uit in haar boekje: Zitten is het nieuwe roken; waarom staan zo veel beter is. (leestip!) “Staan leidt onherroepelijk tot sociale problemen. Het voelt alsof je in boerkini je handdoek uitspreidt op het naaktstrand. Veel pioniers voelen al dan niet de stille afkeur en hoon als ze zich voor het eerst verheffen in de kantoortuin. Niks aan te doen. Daar moet je tegen kunnen. Het went vanzelf en de kans is groot dat anderen uiteindelijk zullen volgen.”
Ok. Die hoon, die kan ik hebben. Maar een echt sta-bureau; ik zou er een moord voor doen. Alhoewel, dan word ik vast echt op staande voet ontslagen….