Bij het overlijden van Henk Wageman

Hij kwam pas in de gezichtskring van het nijvere deel van de vereniging  in het voorjaar 2015, toen hij zich kandidaat stelde voor het bestuur van de NVJ Sectie Plus+. Dat is de bonte verzameling gepensioneerde journalisten die het ook na hun 65ste niet kunnen laten…

Voor zijn verkiezing had ik – ik was toen voorzitter van die club – een kennismakingsgesprek met hem. Halverwege onze woonplaatsen Zwolle en Middelburg: in Den Bosch dus. We vielen midden in het carnavalsgedruis en dat heeft niet alleen voor die dag ingrijpende gevolgen gehad.

Vanaf het eerste uur had ik de stellige zekerheid dat ik daar kennis gemaakt had met mijn opvolger als voorzitter. Henk was helder en gedreven in wat hij wilde. Hij was zeer betrokken bij het behoud en verdere ontwikkeling van de vakbekwaamheid van oudere journalisten. Hij zag in – en daarin zijn we hem snel gevolgd – dat journalistiek voor vele oudere vakgenoten niet alleen een beroep, maar vooral ook een levenshouding is. Een manier om je te verstaan tot de wereld om je heen. Van journalistiek kom je niet los als je de deur van de redactie achter je dicht trekt wegens de pensioengerechtigde leeftijd.

Hij wist ook, dat er voor velen een noodzaak is om naast het pensioen nog een aanvullend inkomen bij elkaar te harken. En daarvoor moet je mee kunnen komen op een markt voor kleine journalistieke zelfstandigen, waar tezelfdertijd een kaalslag gaande is.

Henk begreep dat opleidingen ook op latere leeftijd een essentiële voorwaarde zijn om je op die markt te kunnen handhaven. Hij zag daarin een grote taak voor de NVJ Academy weggelegd en liet niet na daar keer op keer de aandacht voor te vragen. In zijn wildste ogenblikken repte hij zelfs over een NVJ-opleidingsinstituut op universitair niveau.

Een jaar na zijn aantreden, in het voorjaar 2016, nam hij het voorzitterschap van NVJ Plus+ van me over. Vanzelfsprekend was dat. In nu voorbije jaren spraken we elkaar tweemaal per jaar. In Den Bosch, en soms ook weer in de carnavalsperiode.

Het ging dan over de NVJ natuurlijk, over de voor- en nadelen van het gepensioneerd zijn, over het journalistiek onderwijs – en vooral ook over het taaie ongerief om tot verandering daar te komen – over gezin en kinderen en natuurlijk ook over PEC-Zwolle.

Het moet een vreemd gezicht geweest daar, twee ernstig debatterende mannen in een omgeving vol vrolijkheid en rood-wit-gele sjaals. Maar ons beviel het wel.

Een nieuwe afspraak dit voorjaar zat er niet meer in. In zijn hoofd was zich iets lelijks aan het ontwikkelen en daar maakte hij zich wel zorgen over. En terecht, zo bleek vorige week uit een mailwisseling met Wiesje, zijn vrouw, en een overdonderend snel volgende rouwkaart.

Henk was rustig maar scherp, integer, betrokken, enthousiast. Denker en doener ineen. Gewoon een fijne vent en een sieraad voor de NVJ, die nog graag veel langer van hem geleerd en geprofiteerd zou hebben.

Naast verdriet voelen wij dan ook veel dankbaarheid.

Zwolle, 3 april 2018.

Aad van Cortenberghe