Ik vertrek…

Een dag na de uitzending van Wat verdien je ben ik trending en heb een eigen #. In het programma dat meer dan een miljoen kijkers trekt, vertel ik wat ik als freelancer verdien met een artikel in de Tubantia. Ik krijg  € 57,85 voor het artikel dat me ruim vier uur tijd heeft gekost. Dat leidt tot geschokte reacties in de studio en meehuilende kijkers in de huiskamer.

Trek je mond open en wildvreemden sturen vriendschapsverzoeken en appjes met lieve woorden vol steun, lof en respect. Als ik wil mag ik de Internationale Vrouwendag in Hengelo inspireren en kan ik aan de slag als vrijwilliger bij een stichting voor dwang- en angststoornissen. Dat wil ik niet. Ik wil blijven freelancen onder mijn eigen merknaam: BeBritt.  

Van mijn collega’s bij de krant krijg ik zegge en schrijve één reactie. Van redactiechefs en (eind)redacteuren waarvoor ik me jaren heb uitgesloofd hoor ik niets. Ook niet van collega-freelancers. Op één na. Collega’s die ik heb vervangen of uit de brand geholpen zwijgen. Angst? Schaamte? 

Martha Riemsma, hoofdredacteur van de Tubantia, mag de volgende ochtend in Spraakmakers op Radio 1 tegengas geven. Ze heeft slecht geslapen. De hoofdredacteur beweert dat ik als freelancer eenvoudige artikelen schrijf, terwijl collega’s in vaste dienst dragende verhalen maken. En daarom ook beter betaald worden. Dertien cent per woord is genoeg voor mijn soort verslaggeving. En trouwens, vier uur voor zo’n artikel is wel erg lang…

Vorig jaar schreef ik een verhaal over ouders van wie de dochter twintig jaar geleden werd vermoord. Een eenvoudige verhaal? Maar ook een juf die na veertig jaar het onderwijs verlaat, heeft een mooi en belangrijk verhaal te vertellen. Dat kost tijd.

Ik vind mijn bijdragen voor de regiojournalistiek dragend en waardevol. Ik heb net zo veel tijd nodig om mijn stukken te schrijven als redacteuren in vaste dienst. Voor gelijksoortige artikelen trekken zij evenveel tijd uit.

Ik heb altijd met plezier mijn verhalen gemaakt. Door weer en wind, tot laat in de avond naar de volgende optocht, een evenement of vakantiebeurs. Participerende journalistiek bedrijven door als Living Statue voor joker te staan. De verslaggever als bindende factor in de gemeenschap. Op basis van gezonde nieuwsgierigheid. De basis van de journalistiek. Daarom kwamen veel mensen juist bij mij met tips en onderwerpen. Voor een lokale tip die tot plaatsing leidt krijg ik vijf euro.

Maar er komt een moment waarop ik het naar mezelf en mijn omgeving niet meer kan verkopen om me voor dertien cent per woord te laten gebruiken. Die grens had ik tijdens de opnames al bereikt en is door de reactie van Martha Riemsma nog eens onderstreept. Ze denkt niet als verslaggever, maar als marketeer. Dat mag. De krant moet ook verder. Maar ik gun de regionale journalistiek een betere toekomst en een hoofdredacteur die opkomt voor haar mensen. Ik vertrek.

Britt van Uem

• Eerder verscheen van Britt van Uem de column Wat verdien ik? 
• Bekijk hier de uitzending van ‘Wat verdien je’