Because it is 2015, punt.

dinsdag 1 december 2015

Terwijl men in België nog steeds koortsachtig naar een terrorist zoekt, heeft het merendeel in Parijs, Beiroet en Bagdad het leven weer langzaam opgepakt. Zeker in Irak zijn ze wel wat gewend. Irak is samen met Nigeria, Syrië, Pakistan en Afghanistan goed voor twee derde van het aantal slachtoffers van terroristische aanslagen uit de afgelopen vijftien jaar. Ter vergelijking, wereldwijd komt drie procent van de slachtoffers uit Westerse landen. Dus om te stellen dat de wereld voorgoed veranderd is na de aanslagen in Parijs: dat zou een tikkeltje arrogant zijn.

Objectieve nieuwsjournalistiek bestaat niet. Verschillende internationale media moesten in de dagen na de aanslagen dan ook verantwoorden waarom Parijs meer aandacht kreeg dan Beiroet of Bagdad – alle drie opgeëist door Islamitische Staat. Waarom wel ‘Je suis Paris’, maar niet ‘We are all Adel Termos’? Adel uit Libanon vloerde een zelfmoordterrorist op weg naar een volle moskee, gaf zijn leven en redde daarmee dat van vele anderen. Het antwoord van de media was: de gebeurtenissen in Parijs liggen dichter bij het referentiekader van ons publiek.

Maar is dat een oorzaak of een gevolg van de nieuwsberichtgeving?

Neem bijvoorbeeld de vluchtelingenproblematiek in Nederland. Als je niet verder zou kijken dan je neus lang is, zou de indruk kunnen ontstaan dat Nederlandse burgers de afgelopen maanden alles op alles zetten om vluchtelingen te weren. In werkelijkheid zijn dat de excessen. Maar de kern blijft hetzelfde: Is de angst bij veel burgers een oorzaak of een gevolg van de nieuwsberichtgeving? De vraag (twee keer) stellen is hem beantwoorden.

Een belangrijke reden is volgens mij een gebrek aan diversiteit, in zowel representatie in de media als op de werkvloer. Het is een onderwerp dat bij veel redacties een eeuwig agendapunt blijft. Een teken dat diversiteit als beleid niet geïnternaliseerd is, maar slechts als sociaal-wenselijke intentie boven de redactie zweeft. Eigenlijk heel vreemd.

Iemand die wat dat betreft als voorbeeld kan dienen, is de nieuwe Canadese premier Justin Trudeau. Hij stelde deze maand voor het eerst in de historie van het Noord-Amerikaanse land een regering samen, waarbij er sprake is van seksegelijkheid. Maar er zit bijvoorbeeld ook een blinde atlete, een voormalige vluchtelinge en een sikh oorlogsheld in de regering. Toen Trudeau werd gevraagd waarom hij het zo belangrijk vindt dat zijn regering diversiteit herbergt, gaf hij het enige juiste antwoord.

‘Because it is 2015’.

Mogen jullie raden wat het kersverse Vers in de Pers-bestuur zichzelf als doel heeft gesteld.

studenten starters