Balans

Foto: Dingena Mol

Ik heb veel aan het internet te danken: vriendschappen, freelance klussen en ik doe er ontzettend veel kennis op. De laatste tijd vind ik het echter een plek waar ik doodsbang voor ben. Aan de ene kant voel ik de drang om mezelf en al mijn geweldige prestaties er continu te laten zien. En aan de andere kant is er mijn wens om vooral zo min mogelijk te laten zien en te genieten van een leven in de luwte. Een TikTok-filmpje dat ik laatst zag vat het mooi samen: when I try to be hot and mysterious online, but I post anything and everything. 

Ik denk graag dat ik de perfecte balans heb gevonden met het gebruik van internet, maar ik ben nog lang niet zo ver als dat ik dacht. De filterbubbels en echokamers op Facebook of de rabbit holes op TikTok heb ik lange tijd niet als iets ergs gezien, maar ik voel me steeds meer vervreemden van de digitale wereld. Er zijn hele bewegingen die in het ‘echte’ leven voortborduren op bepaalde online theorieën en effect hebben op het dagelijks leven van mensen. Kijk bijvoorbeeld naar de vrouwelijke politici wier werk moeilijk of onmogelijk wordt gemaakt door de theorieën die de ronde doen. 

We opereren vanuit een gevoel van balans houden, hoe scheef die balans ook is

Ik vraag me af hoe we als journalisten en makers bepaalde verhalen voeden of mogelijk maken. Is het niet door een suggestieve headline of het uitnodigen van een ‘expert’, dan misschien wel door het mogelijk maken van allerlei soorten comments. Zelfs wanneer iets feitelijk valt aan tonen – de lucht is blauw – moet er iemand gehoord worden die zegt dat de lucht ook weleens rood zou kunnen zijn. Een idee dat ook wel false balance wordt genoemd. We opereren vanuit een gevoel van balans houden, hoe scheef die balans ook is. 

Wat ik vaak lees onder die posts en koppen baart me zorgen. En natuurlijk kunnen we denken dat het gaat om een handjevol mensen, mensen die niet beter weten of jonge mensen die vast wel zullen leren hoe het echt zit. Maar wat nou als er eigenlijk een nieuw soort denken is ontstaan door het internet? Een soort denken dat zelfs met goede journalistiek niet meer bij te sturen valt? Het zijn vragen waar ik mee zit.