Verwachtingen

De verwachtingen die mentees aan het begin van het programma hebben komen niet altijd uit. En dat blijkt niet erg. Want vaak komen er mooie, onverwachte wendingen voor in de plaats. Een reis naar Afrika, een baan bij Blendle. En soms moet je even een pas op de plaats maken, omdat blijkt dat de druk bij een regionale krant waar je werkt echt te hoog is.

Toen ik zelf net afgestudeerd was wilde ik journalist worden. Ik wist niet precies hoe ik dat moest aanpakken. Ik mocht nog wel blijven schrijven voor het tijdschrift waar ik stage liep, maar dat was slechts één opdrachtgever. Toen ging ik met de trein naar Italië. Ik leerde daar een oude priester kennen die een weeshuis in de sloppen van Napels had opgezet. Ik mocht dagen rondstruinen in het weeshuis dat inmiddels buurtcentrum was. Ik bladerde in boeken van het archief en dacht dat ik goed bezig was. Maar hoe langer ik bladerde en met mensen sprak, hoe meer ik ondergesneeuwd raakte en geen idee meer had waar mijn artikel over moest gaan. Toen ik ontdekte dat HP de Tijd in de jaren ‘80 een interview met deze priester had gehad, dacht ik dat mijn kans voorbij was. Onzin natuurlijk, maar mijn artikel is er nooit gekomen.

Wat er wel uit is gekomen? Levenslessen, hoop ik. Misschien geldt dat ook voor de mentee die na dit halve jaar stopt bij de redactie waar hij zat zonder dat hij iets nieuws heeft. Dankzij de begeleiding heeft hij genoeg zelfvertrouwen om dat te durven. Een andere mentee stelt zijn vervolgstudie een jaar uit en neemt de tijd om werkervaring op te doen. Zo’n periode van gesprekken met een mentor geven een andere kijk op (journalistieke) verwachtingen en wensen. Net zoals de fotografe in de groep leerden ook de andere mentees beter kijken. Beter kijken naar een foto of een situatie. Het is vergelijkbaar en er kan een nieuwe blik door ontstaan.