Max, meedenkend tot het einde

Lieve Anet, Natascha, beste vrienden en collega’s,

Max was onze vice-voorzitter, bescheiden, toegankelijk en een vakman pur sang

Hij was ons boegbeeld, alles waar de NVJ voor staat, was in hem verenigd. 

We moesten hem delen met velen. Maar hij zei nooit nee en was er altijd, met hart en ziel.

Met een vol hoofd, zijn befaamde tas, schijnbaar verstrooid, maar de feiten op een rij.

Max in onze vergaderingen, hij was altijd wat te laat, maar nooit té laat. Leek niet altijd bij de les, maar wist precies wanneer hij zijn stem moest laten horen. 

Het meest treffend kwam je in het hoofd van Max als hij meedeed aan een telefonische vergadering. Je hoorde hem tijdens zo’n vergadering wandelen door de gangen van de Tweede Kamer, af en toe een bewindspersoon of fractieleider de hand schuddend, en dan weer terugkeren in het telefonische bestuursoverleg op het moment dat het ertoe deed.

Bijvoorbeeld, toen we het slechte plan hadden opgevat ons voorname pand aan de Johannes Vermeerstraat te gaan verruilen voor een zielloos exemplaar bij Station Lelylaan.

Hij was nog eens door die achenebbisj-buurt gefietst, maar dát ging dus niet gebeuren. De NVJ woont op stand, vond Max - en op loopafstand van Max huis natuurlijk. En dus is ons kantoor, dankzij Max nog altijd in Oud-Zuid.

Wat we ook aan Max te danken hebben, is de volle aandacht bij de NVJ voor de freelance-journalist. Hij was zeer begaan met het lot van de jonge freelancers, die hij goed kende via de praktijk van zijn dochter Natascha. Voor hemzelf maakte het allemaal niet veel uit, hij leidde elke paneldiscussie graag voor een boekenbon, maar de generatie van zijn dochter Natascha verdiende een beter lot, daar vocht hij als een leeuw voor.

En dan, Max na de vergadering. Dan kwam de oude gezellige student in hem boven, die wist dat afhaken geen optie was. In het senioren-hotel in Nunspeet, waar wij confereerden, kroop hij achter de piano en zongen we onder zijn leiding liederen van Leonard Cohen.

Een ervaren en gelouterde journalist en bestuurder, die op overtuigende wijze broederschap en jeugd in ons allen bovenbracht.

Tenslotte, Max op de Amstelkade. Ik ben het afgelopen jaar elke maand bij hem langs geweest, waar Anet en Natascha liefdevol voor hem zorgden. Het begon soms wat somber, pratend over een vrij uitzichtloos medische lijdensweg, maar binnen enkele minuten kwam er leven in zijn ogen. Dan namen we de wereld met elkaar door.  Ik zocht hem op om ideeën aan te scherpen, dilemma´s voor te leggen en een lobby-strategie te toetsen. Dan kwam de oude Max naar boven, levend voor zijn vak, meedenkend tot aan het einde.

Vaarwel Max, veel dank voor je goede werk, voor velen en voor je collega’s van de NVJ.