Bestuursblog: Eyeopener

donderdag 3 november 2022

Sinds kort mag ik mezelf documentairemaakster noemen. Laat me je meenemen in de hectiek van de afgelopen maanden. 2022 stond voor mij in het teken van evalueren wat ik professioneel wilde en van een zeer persoonlijk project. Als programmamaker is mijn motivatie immers altijd: verhalen vertellen vanuit perspectieven die ik heb gemist en een platform bieden aan stemmen en verhalen die we nog te weinig horen. Ik liep al sinds eind 2019 rond met een persoonlijk verhaal dat ik op de een of andere manier wilde vertellen.

Foto: Remco Gielen

Het team was net als het budget klein. Het thema van het project ging ons aan het hart. Dus zelfs toen het geld al lang en breed op was, gingen we door met maken. We deden er alles aan om een mooi project op te leveren. The extra mile gaan, ook al betekende dat vrije dagen opgeven en potentiële, betaalde klussen laten schieten.

Juist omdat menig mediamaker produceert vanuit een intrinsieke motivatie ligt het gevaar op de loer dat een keer overwerken stelselmatig overwerken wordt. Hoe gezond is het eigenlijk als we geen tijd nemen om ook mentaal uit te loggen van het werk? Is opladen, stilstaan en rust nemen niet een ongelooflijk belangrijk onderdeel van gezond werknemer- én werkgeverschap?

Toen ik pas begon met werken in de media wilde ik laten zien wat ik kon. Ik dacht dat mijn waarde zat in vooral veel ja-zeggen. Dat ik daarbij compleet voorbijging aan mijn eigen grenzen en continu aan het werk was, nam ik voor lief. Dat hoort er nu eenmaal bij, zegt men in de business.

Eerder dit jaar had ik tijdens een vergadering een discussie hierover. Ik ben inmiddels namelijk overtuigd van het belang om je rust te pakken, juist op hectische momenten. Tijdens die vergadering werd van een jonge redacteur verlangd dat zij te allen tijde bereikbaar was. Ze had een flexcontract en dus geen baanzekerheid. In haar positie – jong, net begonnen in de media, flexcontract en junior, dus onderaan de hiërarchie – had ze makkelijk overstag kunnen gaan en altijd die telefoon in haar hand kunnen hebben in dienst van het programma. Maar ze koos radicaal voor haar rust. Ze gaf haar grenzen aan en zei dat ze niet was aangenomen voor weekenddagen en daar ook niet voor werd betaald.

Een hoopvol moment vond ik het. Toen ik zo oud was als zij, was ik waarschijnlijk onder de druk bezweken. Zij hield haar rug recht en dat heeft z’n vruchten afgeworpen. Er werd niet langer van het team verwacht op elk moment bereikbaar te zijn.

Het was voor mij een mooie reminder in weten wat je waard bent. En vooral weten wat je níét wil en jezelf en anderen daaraan houden. Ik wens elke ijverige millennial en Gen Z’er dezelfde eyeopener toe. Because we’re worth it.