Ik had net twee tijd-vretende subsidieaanvragen verstuurd naar Money Trail en de Postcodeloterij, toen het corona-virus in Nederland toesloeg. Ik realiseerde me direct: niemand zou de komende tijd geïnteresseerd zijn in Afrikaanse rechteloosheid, bloedgrondstoffen, rebellen en corrupte politici. Ik besloot me te verdiepen in de kunst van het vloggen en podcasten en verder te gaan met mijn boek over hekserij dat de laatste tijd wat in het slop was geraakt.
Na een week eindeloos naar mensen turen op YouTube die vrolijk op allerlei knopjes klikten, die óf bij mij ontbraken óf niet deden wat ze op YouTube wel deden, had ik het wel gezien. Ik miste een lijfelijke persoon die mij voordeed hoe het nou precies moest.
Opeens realiseerde ik me dat ik me alleen voelde. Borrelen en roddelen in Nieuwspoort, lunchen met collega’s, het organiseren van debatten, vakfeestjes, alle gelegenheden waar ik collega’s ontmoette waren niet meer. Ik realiseerde me nu pas hoeveel die ontmoetingen betekenden.
Met afgunst luisterde ik naar de journalistenpanels op Radio1, waar werd geroepen hoe er in deze drukke tijden werd gezoomd, geskypet, gehangout. Zij wel. Zij hadden redactievergaderingen, teamoverleg, zelfs een vrijdagmiddagborrel. Zij zaten met zijn allen heel erg vitaal nuttig te zijn, terwijl ik me een nutteloos dobberende freelancer voelde in een grote, lege, woelige oceaan.
Ik kon toch niet de enige zijn? Dus tussen het online shoppen door, keek ik op internet of er andere journalisten waren die zich net als ik ontmoeting-loos voelden. Op Facebook vond ik het Freelance Journalisten Netwerk. Bingo! Ik meldde me aan, werd binnengelaten en publiceerde een oproep. Wie voelde zich net als ik wat eenzaampjes achter het computerscherm en wilde ervaring en expertise uitwisselen via een videoborrel?
Zo’n tien mensen reageerden, er werd een vrijdagmiddagborrel geregeld en de volgende dag zaten we via Facebook te discussiëren over het platform. Zoom en Hangouts waren te onveilig en dus werd het Jitsi. Leuk, dat kende ik nog niet.
Op vrijdagmiddag zaten we wat onwennig naar elkaar te roepen; zelfs een collega vanuit Bali was erbij. Er zaten piepen en technische knetters in de verbinding, soms viel het geluid weg, maar al met al was het best aardig. Zeker op het einde kwamen we goed los, al valt het niet te vergelijken met een echte borrel. Hoewel ik daarom twijfel aan een vervolg heb ik zojuist toch een nieuwe oproep geplaatst. Vrijdagmiddag zit ik met bonkend hart te wachten wie er komt aanwaaien. Proost.
Anneke Verbraeken, onafhankelijk onderzoeksjournalist, Buitenpostdewereld.org
Tekst: Anneke Verbraeken
Blogs ter inspiratie
In de maanden april en mei 2020 hebben we regelmatig blogs ter inspiratie gedeeld. Dit zijn blogposts van freelancers die hun ondernemingszin of nuttige tips over ondernemen graag willen delen met andere freelancers.
