COLUMN | Kennelijk heb ik iets met verenigingen. Want na een tijd slapend lid te zijn geweest, word ik steeds weer actief in zo’n club. Doorgaans omdat er altijd wel iemand is die ruikt dat je geen ‘nee’ kunt zeggen, maar soms ook helemaal op eigen initiatief. Zo gaat het al jaren en het maakt niet uit hoe prestigieus, ambitieus of professioneel zo’n vereniging is. Op een dag zit ik er tot mijn nek toe in. Of het nou de jachthondenvereniging of de NVJ betreft; kennelijk is de neiging me ergens mee te bemoeien sterker dan de ratio die waarschuwt dat actief zijn in een vereniging veel tijd kost en doorgaans een hoop gedoe oplevert. Lees verder