Zo, wat was ik een partij trots zeg, vorige week donderdag bij de afsluitende borrel van het mentorenprogramma van Vrouw & Media – waar NVJ-leden met een mooie korting aan mee konden doen.
Zo, wat was ik een partij trots zeg, vorige week donderdag bij de afsluitende borrel van het mentorenprogramma van Vrouw & Media – waar NVJ-leden met een mooie korting aan mee konden doen.
27 ervaren vrouwelijke journalistes hebben een half jaar lang 32 collega’s begeleid. Het is een beetje wij-van-WC-eend, want als bestuurslid van Vrouw & Media hielp ik het programma opzetten, maar toch: ik was onder de indruk van wat het programma de ‘mentees’ heeft opgeleverd. Een journaliste vertelde dat ze er bij het eerste gesprek met haar mentor al achterkwam dat het echt tijd werd om een nieuwe baan te zoeken. En die baan vond ze ook. ‘Niet dat mijn mentor me aan die baan heeft geholpen, maar door haar vond ik wel de focus die ik nodig had,’ vertelde ze aan een van de borreltafels van het Amsterdamse Vondel CS.
Een schrijvend freelance journaliste vertelde dat ze voordat ze aan het mentorenprogramma begon, een duidelijk doel had: nieuwe opdrachtgevers binnenslepen. Ook dat lukte. ‘Mijn mentor zorgde dat mijn oogkleppen afgingen: ik zoek nu veel breder naar waar ik mijn verhalen kwijt kan,’ zei ze. Een ander had het erover dat het zo prettig was geweest om met iemand die géén collega of een directe concurrent was over het journalistieke vak te praten. Zo kon ze eerlijk haar onzekerheden, maar ook haar journalistieke dromen op tafel leggen, en ermee aan de slag gaan.
Veel mooie verhalen, waaruit blijkt dat feministisch sisterhood heerlijk praktisch ingevuld kan worden. Lees voor meer ervaringen vooral de blogs die de mentees en mentoren de afgelopen maanden schreven.
In de trein terug naar Utrecht zongen de verhalen nog na in mijn hoofd. Eigenlijk zou je veel meer jonge journalisten, journalisten die eens iets anders willen, zichzelf willen verbeteren of (de laatste tijd steeds vaker noodgedwongen) van baan veranderen of het freelancerspad opgaan, een goede mentor gunnen. Natuurlijk hebben lang niet alle journalisten één-op-één-begeleiding nodig om zich verder te ontwikkelen, maar mij werd die avond wel duidelijk: als je gaat nadenken over hoe je de komende jaren wilt werken, gaan inderdaad die oogkleppen af en blijken dromen (bijvoorbeeld ‘een paar prestigieuze opdrachtgevers erbij’, ‘een nieuwe baan’ of ‘een merk worden’) helemaal niet zo gek.
Ik ben dan ook blij met de gelden die straks vrijkomen bij het sectorplan uitgeverijbedrijf - voor de scholing van journalisten. De NVJ Academy kan met een deel van dit geld nieuwe cursussen en workshops op gaan zetten, bijvoorbeeld over datajournalistiek, pitchen, onderhandelen, creatief denken en schrijven. Op dit moment wordt er druk aan nieuwe cursussen gewerkt, dus daarover later vast meer.
Los van dit alles zet Vrouw & Media ondertussen gewoon wéér een mooi mentorenprogramma op, die van start zal gaan op 8 maart (want: Internationale Vrouwendag). En - met het gevaar dat ik weer wij-van-WC-eenderig ga klinken - deze ronde word ik ook mentor (net als NVJ-bestuurslid Wilma Haan, trouwens). Ik vind het nu al een enorme eer, en ik hoop dat ik mijn mentee straks net zo veel kan bieden als mijn illustere voorgangsters.