Motivatie laden

foto: Fenna Jensma

Mijn eerste bestuursjaar speelde zich vrijwel geheel online af en inmiddels ben ik Teams volledig beu. Ik wilde wel weer eens echte mensen zien, om te beginnen de ándere bestuursleden. Zo kwam ik in een zaaltje van een licht gedateerd Veluws familiehotel terecht, in een archipel van solovergadertafeltjes op veilige virusafstand, zonder barbezoek of dinertafel. En om 20.00 uur verdween de wijn spoorloos. Feitelijk waren we 12 uur gearresteerd aan hetzelfde tafeltje, met lunch- en ontbijtpakket. Maar toch heb ik me behoorlijk vermaakt. En niet alleen omdat Tuur Elzinga, de nieuwe FNV-voorzitter kwam vertellen over de fricties tussen de bonden van zeevarenden en hoe mooi die dat hebben opgelost, of zoiets. En dat je er ’s ochtends struikelde over de eekhoorntjes.

Bij de krant had ik bij zulke gelegenheden de gewoonte de laatste flipover, met de conclusies stiekem te fotograferen. En dan bij de volgende heidag er gewoon weer mee te beginnen: Tadaa, weten jullie nog?! Meestal stond er – beter ‘communiceren met Amsterdam’ en ‘korter vergaderen’ bij. En natuurlijk de ‘thema’s waar het echt over gaat’. Terreur, islamisering, digitalisering, energietransitie, rechtsstaat! Hoe gaan we dat aanpakken. En natuurlijk ‘samenstelling redactie: diverser, jonger?’

Wat stond er na anderhalve dag vergadermarathon in mijn NVJ schriftje? In kapitalen het woord VRIJHEID. Daaronder kleiner: 30% < 28 jr – dat viel me dus kennelijk mee, de leeftijd van het ledenbestand. En ‘Antwoord NVJ op grootste probleem journalistiek’. Bedreigingen: onveiligheid, persvrijheid, populisme, uitgeefkartel, big tech? Antwoord: solidariteit, krachtenbundeling, gids in werkveld, democratisering, kwaliteit, eerlijke beloning.

Maar voor mij komt dus alles samen in ‘vrijheid’. Behalve een voorwaarde voor journalistiek is het ook een belangrijk, misschien wel het belangrijkste middel om de vrijheid als burger te verwerven en te behouden. Journalistiek als functie in de democratische rechtsstaat, als onafhankelijke check op machtsuitoefening - dat is wat mij in ieder geval motiveert. En ik stond daarin, op de Veluwe, niet alleen. Zulke dagen zijn gelegenheden om energie op te doen, motivatie te ‘laden’. Dat doe je aan elkaars verhalen, anekdotes en overtuigingen.

Om zo’n gesprek op gang te brengen bestaan er natuurlijk trucs. De sterkte/zwakte vraag: Wat doen we goed en wat nog niet goed genoeg. De vrije opgave: als we in omvang willen verdubbelen, hoe dan? Het ‘pistool-op-de-borst’: van alle gevaren voor de NVJ/de journalistiek, welke is dan de grootste en kunnen we er wat aan doen? De toekomstvraag: zijn we over tien jaar de ANWB voor journalisten of nog iets meer en wat dan? Wat is de NVJ in één slagzin, één pay-off, één kernzin? Wat motiveert al ons handelen– en hoe krijgen we dat overgebracht aan het werkveld. En wat doen we aan het afkalven van de journalistiek in het publieke domein, waar we uit zelfbescherming soms clandestien moeten werken? Hoe handhaven we onze positie tegenover een mediakartel?

We hebben het dus druk en makkelijk is het niet. Urgentie, dat is wat een mens uit heidagen haalt.

Eekhoorntjes of niet.