Terugblik

Covid-19 hakte er keihard in op sectoren zoals de horeca, kunst en cultuur en de journalistiek. Zzp’ers en flexwerkers zouden door de crisis hard getroffen worden en de economische gevolgen waren  niet te overzien. Vanuit de NVJ besloten wij om razendsnel met een inventarisatie te komen, om overzichtelijk te maken wat de schade binnen deze vitale sector zou zijn. Maar hoe organiseer je zoiets als je 1.5 meter afstand moet houden en fysieke vergaderingen geschrapt zijn?

Snel maakte de maandelijkse NVJ-vergadering plaats voor video-calls. De combinatie werk en privé was in het begin lastig te vinden. In kleurrijke woonkamers werden belangrijke beslissingen genomen terwijl de kinderen op de achtergrond om aandacht vroegen. Er werd een oproep gedaan aan journalisten die getroffen zouden worden om zich aan te melden. Binnen enkele dagen was de NVJ op de hoogte van waar de klappen zouden vallen en werd er een plan bedacht om voor deze groepen de pijn te verzachten. In verhoogd tempo ging alles door, met behulp van de STER kwam de NVJ voor het eerst in 130 jaar met een landelijke commercial. Niet voor een applaus, niet voor het werven van nieuwe leden, maar om journalisten tijdens hun werk te steunen en ter bewustwording van hoe waardevol de journalistiek is.

Waar journalisten in Nederland redelijk ongestoord hun werk konden doen, werd het voor de collega’s in Caribisch-Nederland bemoeilijkt. Journalisten op Aruba kregen geen vitale functie en mochten tijdens de ingevoerde avondklok niet de straat op. Journalisten werden gearresteerd en kregen een boete van 250 euro. Na bemoeienissen van de NVJ en Kamervragen van SP-lid Ronald van Raak, mochten journalisten de straat op. Niet in volledige vrijheid, maar in afwisselende pools. Deze oplossing verdiende niet de schoonheidsprijs, maar in tijden van crisis was het beter dan niets. Het verwonderde mij dat juist journalisten - die waken over de democratie - slachtoffer werden van de coronamaatregelen op het eiland. Dit ook nog eens met steun van een groot deel van de bevolking, die de journalisten op het eiland vervelend vonden en de volksgezondheid in gevaar brachten omdat ze de straat op gingen. Dus geen applaus, steun en geen bewustwording van het waardevolle beroep als journalist op het eiland. Niet omdat de journalist het niet wil, maar omdat de mensen de waarde van persvrijheid - nog niet - inzien.